Minderjarigen U ziet het goed, mevrouw de arts, ik ben een kind van tien en voel mijn zelfbeschikking knap miskend. ‘k Ben rechteloos omdat ik niks te zeggen heb. Zo heeft de regelgever nodeloos alleen mijn vader en mijn moeder als contractpartij gezien.
Meneer, mevrouw, vrijpostig zijn uw oordeel en het lef mij blinde trouw aan de professionele standaard toe te dichten. Maar mag ik u van mijn kant wijzen op artikel 1653 f ofwel boek 7: vier vijf twee, bepaling met patiëntenplichten? U moet mij inlichten…
Waar blijft, o dokter, nou 't professionele autonome als u zich vastklampt aan de mening van die bozebollen? Wee wie zich niet wil onderwerpen aan de controle: hij ziet door het beslisbos absoluut niet meer de bomen.
Goed hulpverlener De dokter duidt door diagnose duistere symptomen, laat zich door algoritmen en computersimulatie dollen en voegt zich naar consensusdocument en protocollen om zo uiteindelijk tot een therapeutisch plan te komen.
't Doktersvak, mevrouw, is niet zo transparant van origine, wars zijn wij van nieuwsgierigheid en al dat vragen, door de toeschietelijke rechter schuw gemaakt misschien.
Noemt hij mij ‘labiele lesbienne’, ‘k heb daar moeite mee. Zelfs als persoonlijke werknotitie is dat niet terecht. Dus grijp ik dan meteen naar mijn vernietigingsrecht: zo'n wankele pot in mijn dossier lijkt mij geen goed idee.
Het dossier Het is geen vrije keus dat ik mijn arts bezoek, o nee. Toch heb ik in vertrouwen heel wat tegen hem gezegd. Hij heeft dat, zo zegt hij, zorgvuldig vastgelegd in wat ‘de status’ heet, of ‘het medische dossier’.
Mijn informatieplicht won 't van mijn intuïtie. ‘k Zie dat als ’k van de waarheid heel veel leed verwacht mijn openhartigheid iets heeft van een executie.
Meneer, ik voel dat ik u blijkbaar ernstig nadeel bracht. Beter koos ik voor 't gebruik der therapeutische exceptie. Het spijt mij zeer. Had ik dat eerder maar bedacht.
WGBO