Mijn zus van vijftien echter acht men wel voldoende kien om zelf beslissingen te nemen. Want toen zij, argeloos, door ‘n lidmaat zonder jas zich nemen liet en zo een kind ’verkoos‘, werd zij als wilsbekwaam beschouwd, volwassen zelfs misschien.
Minderjarigen U ziet het goed, mevrouw de arts, ik ben een kind van tien en voel mijn zelfbeschikking knap miskend. ‘k Ben rechteloos omdat ik niks te zeggen heb. Zo heeft de regelgever nodeloos alleen mijn vader en mijn moeder als contractpartij gezien.
Mijn kind, ze zeggen wel dat het verstand komt met de jaren. Dat is niet altijd zo. Maar ook 't zelfbeschikkingsperspectief, leer dat van mij, heeft heus wel zo haar mitsen en haar maren.
't Doktersvak, mevrouw, is niet zo transparant van origine, wars zijn wij van nieuwsgierigheid en al dat vragen, door de toeschietelijke rechter schuw gemaakt misschien.
Noemt hij mij ‘labiele lesbienne’, ‘k heb daar moeite mee. Zelfs als persoonlijke werknotitie is dat niet terecht. Dus grijp ik dan meteen naar mijn vernietigingsrecht: zo'n wankele pot in mijn dossier lijkt mij geen goed idee.
Goed hulpverlener De dokter duidt door diagnose duistere symptomen, laat zich door algoritmen en computersimulatie dollen en voegt zich naar consensusdocument en protocollen om zo uiteindelijk tot een therapeutisch plan te komen.
Het dossier Het is geen vrije keus dat ik mijn arts bezoek, o nee. Toch heb ik in vertrouwen heel wat tegen hem gezegd. Hij heeft dat, zo zegt hij, zorgvuldig vastgelegd in wat ‘de status’ heet, of ‘het medische dossier’.
O, had ik voor het ‘recht om niet te weten’ maar gekozen, Deez‘ informatie heeft mij van mijn laatste hoop beroofd. Wat hangt me verder nog voor vreselijks boven 't hoofd? Ik heb de moed verloren en zie alleen het uitzichtloze ...
Mijn informatieplicht won 't van mijn intuïtie. ‘k Zie dat als ’k van de waarheid heel veel leed verwacht mijn openhartigheid iets heeft van een executie.
WGBO