Verwijsredenen van huisartsen en verloskundigen in Amsterdam bij (dreigende) miskraam gespiegeld aan de standaard '(Dreigende) miskraam' van het Nederlands Huisartsen Genootschap

To determine the reasons general practitioners (GPs) and midwives have for referring patients with symptoms of imminent miscarriage to hospital and the management in hospital.

Design

Prospective and descriptive.

Setting

Research Centre PrimarySecondary Health Care, University Hospital Free University, the ‘Onze Lieve Vrouwe Gasthuis’ hospital, both in Amsterdam, the Netherlands.

Method

During the period August 1994-February 1995 anamnesis, diagnostics, diagnosis and further management were recorded for all patients who visited the ‘Onze Lieve Vrouwe Gasthuis’ hospital with blood loss andor pain in the first 16 weeks of gestation. Patients revealed their wishes concerning referral by filling in questionnaires. Their GPsmidwives were asked about the referral motives in a telephone interview.

Results

In the hospital 105 patients were recorded; 34 came on their own initiative. In hospital none of the patients with the diagnosis ‘imminent miscarriage’ was referred back to the GPmidwife. Only 59 of the GPsmidwives performed the physical examinations the (imminent) miscarriage guideline of the Dutch College of General Practitioners advises. In 56 of the 32 patients referred there was no reason for referral according to the (imminent) miscarriage guideline.

Conclusion

The (imminent) miscarriage guideline issued by the Dutch College of General Practitioners was not always followed because patients went to the hospital on their own account, GPsmidwives did not agree with the guideline, patients wanted another policy and obstetricians kept patients in their own care.

Samenvatting

Doel

Nagaan welke verwijsmotieven huisartsenverloskundigen hebben bij (dreigende) miskraam en welk beleid hierop volgt in het ziekenhuis.

Opzet

Prospectief descriptief.

Plaats

Onderzoekscentrum 1e-2e lijn, Academisch Ziekenhuis Vrije Universiteit, het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG), beide te Amsterdam.

Methode

Van de patiënten die in de periode augustus 1994-februari 1995 naar het OLVG kwamen met ‘bloedverlies en (of) buikpijnklachten in de eerste 16 weken van de zwangerschap’ werden anamnese, verrichte diagnostiek, diagnose en verder beleid geregistreerd. De huisartsverloskundige werd telefonisch gevraagd naar de verwijsmotieven en de patiënten vermeldden via twee toegestuurde vragenlijsten hun wensen ten aanzien van de verwijzing.

Resultaten

Er werden 105 patiënten geregistreerd, van wie 34 op eigen initiatief naar het ziekenhuis kwam. Geen enkele patiënt met de diagnose ‘dreigende miskraam’ werd naar de eerste lijn terugverwezen. Van de 32 huisartsenverloskundigen die de patiënt zelf hadden verwezen, verrichtte 59 het in de standaard ‘(Dreigende) miskraam’ door het Nederlands Huisartsen Genootschap (NHG) geadviseerde lichamelijk onderzoek. Bij 56 van de 32 verwezen patiënten was er volgens de NHG-standaard geen reden voor verwijzing.

Conclusie

De NHG-standaard werd niet gevolgd: patiënten passeerden de huisartsverloskundige door op eigen initiatief naar het ziekenhuis te gaan, huisartsenverloskundigen waren het oneens met de richtlijnen, patiënten verlangden een ander beleid en gynaecologen verwezen patiënten met een (dreigende) miskraam niet terug.