Een van de aandoenlijkste verhalen rond het lezen van aandoenlijke verhalen is dat mensen daar zachter van zouden worden. Er bestaat een heel bijzondere versie van dit misverstand in wat men noemt de ‘medical humanities’, die erop neerkomt dat het lezen van fictie zou moeten resulteren in zachtere dokters, die aardiger zijn voor hun patiënten.
Als dit het geval zou zijn, dat het lezen en bestuderen van literaire fictie empathischer maakt, dan moet de letterenfaculteit een weldadig oord zijn vol warme menselijkheid. Nog even doordenkend in deze richting kom je tot de slotsom dat hardvochtigheid in Delft dan natuurlijk hoogtij viert. Dat lijkt mij onzin. Een neerlandicus kan een naarling zijn, een biochemicus een schat, het één volgt niet uit sonnetten, het ander niet uit enzymen.
Maar is het dan niet belangrijk of een arts aardig is of niet? Dat is, wat mij betreft, zelfs van het allergrootste belang, maar…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Onderwijs in medische humaniora (‘medical humanities’)
Een paar opmerkingen:
* Een goede dokter is zeker niet altijd een zachte dokter ('zachte handen maken vuile wonden').
* Een chirurg is niet alleen bezig met opereren – de anatomische correcties vormen maar een klein deel van het werk; voor en na de operatie moet de warmte toch wel weer aangezet worden.
* 'Medical humanities' is eigenlijk een pleonasme: het is vreemd dat zo´n vak zelfs nodig zou zijn bij een goede medische opleiding.
* Zonder een definitie van een goede dokter is het moeilijk om te 'meten' of een dokter 'beter' is geworden.
* Meenemen van de ervaringen van anderen (bijvoorbeeld via literatuur) geeft een steilere leercurve dan als je alles zelf moet ondervinden.
Erasmus MC, Rotterdam
J.A. (Hans) Borgstein, kno-arts