Onafhankelijk, multidisciplinair en betrouwbaar

Geschiedenis van het genezen; de wondhechting

Perspectief
P.J. Kuijjer
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1998;142:473-9
Abstract
Abstract
Sluiten
History of healing; wound suturing.

The history of wound suturing reflects that of surgery itself. In wound treatment, which encloses the technique of suturing as well as suturing materials, wound suturing plays a prominent role. In ancient India, Egypt and the Greek and Roman societies wound treatments as well as suturing techniques and instruments were developed that strongly resemble those in our days. Catgut and silk are known since antiquity. Hardly any progress is noted up to the nineteenth century. The debate on closed or open wound treatment has never stopped. The improvement of catgut by Lister started in 1860. In the 19th century prototypes of mechanical suturing instruments (staplers) were developed. They were introduced into clinical practice in the early decades of the 20th century. The greatest progress in wound suturing started after World War II with the introduction of advanced semiautomatic stapler machinery and with the manufacture of synthetic non-resorbable and resorbable fibres. They have revolutionized surgery and were instrumental in developing new fields (microsurgery).

Samenvatting

De geschiedenis van de wondhechting weerspiegelt die der chirurgie. In de wondbehandeling, die zowel de techniek van het hechten als de hechtmaterialen omvat, speelt wondhechting een prominente rol. In het oude India en Egypte en tijdens de Griekse en Romeinse beschaving zijn wondbehandelingen, hechttechnieken en instrumenten ontwikkeld die reeds geheel in vorm en functie lijken op die van onze tijd. Catgut en zijde zijn sinds de Oudheid bekend. Gedurende een zeer lange periode is daarna nauwelijks iets toegevoegd. Over gesloten of open wondbehandeling is er altijd discussie geweest. In 1860 begint de verbetering van catgut door Lister. In de 19e eeuw werden prototypen van mechanische hechtapparatuur (‘staplers’) ontwikkeld, die in de eerste decennia van de 20e eeuw klinische toepassing vonden. De grootste vorderingen in de wondhechting werden pas na de Tweede Wereldoorlog gemaakt: geavanceerde mechanische semi-automatische hechtapparatuur en kunstmatige niet-resorbeerbare en resorbeerbare vezels. Deze vondsten hebben ook geheel nieuwe gebieden in de chirurgie (onder andere de microchirurgie) helpen ontsluiten.

Artikelinformatie
Aanvaard op

Citeer dit artikel als

Ned Tijdschr Geneeskd. 1998;142:473-9
Vakgebied
Chirurgie
Auteursinformatie

Contact Prof.dr.P.J.Kuijjer, chirurg, Westerveen 29, 9751 HV Haren

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties

N.M.J.
Schweitzer

Haren (Gr.), maart 1998,

Het artikel van Kuijjer over de wondhechting vermeldt roestvrij staal als hechtmateriaal niet (1998:473-9). Meer dan een kwarteeuw geleden ontdekte de oogarts J.G.F.Worst de voordelen van dat materiaal (het is inert, makkelijk te steriliseren en goedkoop) en hij en zijn leerlingen gebruikten het sindsdien met succes. Zo een vaderlandse, ja Groningse, vondst mag mijns inziens wel worden gememoreerd.

N.M.J. Schweitzer

Haren (Gr.), maart 1998,

Schweitzer signaleert een gemis dat ook ik, en misschien in nog sterkere mate, heb gevoeld. Om maar twee zeer belangrijke ontwikkelingen te noemen, die mij na aan het hart liggen: de bothechting (osteosynthese) en de moderne lijmen, konden niet worden vermeld. Het artikel is verre van volledig. Dat kan in zo'n rubriek ook bijna niet anders, maar het leidt wel tot moeilijke keuzen.

P.J. Kuijjer