Inleiding
In een rapport van het CBS worden landelijk numerieke rendementen (het percentage studenten dat de gekozen studie met succes voltooit) vermeld van respectievelijk 75 en 71 voor tandheelkunde en geneeskunde en van niet meer dan 35 voor de sociaal-culturele wetenschappen.1 Met de invoering van de Wet Tweefasenstructuur is de aandacht voor het numerieke rendement – en nauw daarmee verwant voor de feitelijke studieduur – van het wetenschappelijk onderwijs sterk toegenomen.2-5 De algemene klacht is dat het numerieke rendement te laag is en de studieduur te lang.
In 1974 zijn aan de Rijksuniversiteit Limburg in Maastricht de eerste studenten begonnen aan een ‘probleemgestuurde’ medische opleiding, geïnspireerd door het curriculum van de McMaster University in Canada.6-8 De studenten werken samen in groepen van 8 à 10 aan praktische problemen afgeleid uit globale thema's zoals ‘bloedverlies’ of ‘traumata’.9-11 In plaats van de gebruikelijke tentamens per vak is een…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Duur en numeriek rendement van de opleiding tot basisarts
Amsterdam, oktober 1986,
Graag dank ik de schrijvers Post, De Graaff en Drop voor hun inzichtelijk en belangrijk artikel over studierendement van de Maastrichtse medische faculteit (1986;1903-5). Kennelijk kan daar de studie geneeskunde met succes in 6 jaar worden voltooid. Dit artikel zou een stimulans moeten vormen voor andere faculteiten om hun onderwijsprogramma's en studieduur kritisch te bezien. Uit eigen ervaring aan de faculteit Geneeskunde van de Universiteit van Amsterdam weet ik dat de verplichting herhalingstentamens te moeten doen alvorens de studie te kunnen voortzetten, bij een niet onaanzienlijk aantal van mijn medestudenten geleid heeft tot studievertraging van enkele maanden tot ruim 2(!) jaar. O.a. het tentamen interne geneeskunde vormde daarbij één van de grote struikelblokken. Onderwijsbegeleiding was minimaal; veeleer was van een ontmoedigingsbeleid sprake. Het is te hopen dat, zoals al uit de sfeer en toon van het stuk van Post et al. blijkt, de medische faculteiten zich verantwoordelijk (gaan) voelen voor de studieresultaten en daarmee voor het welzijn van hun eenmaal voor de studie geaccepteerde studenten.