Samenvatting
Om de normen van toetsingscommissies voor klinische experimenten te achterhalen, werden de dossiers van 22 commissies geanalyseerd. Tevens werden drie speciaal voor dit doel bewerkte onderzoeksprotocollen aan 21 commissies voorgelegd.
De meest opvallende uitkomst is de grote variatie in de door de commissies gehanteerde normen. Soms leidt dit tot onverenigbare besluiten van commissies over hetzelfde onderzoeksproject. In andere gevallen gaat inconsistentie in de normering gepaard met het overschrijden van de grenzen van het toelaatbare. Inconsistentie bestaat niet alleen tussen commissies onderling, maar ook binnen één commissie. De auteur doet voorstellen om beide vormen van inconsistentie te verminderen.
Reacties