‘No matter how well conceived a surgical technique, an operative death obviates all theoretical advantages that may exist. Morbidity must also be contained within reasonable limits if an operative procedure is to accomplish its purpose.’1
Deze constatering van McNeer et al. in hun artikel uit 1956 over uitgebreide lymfklierdissectie bij maagkanker is door de uitkomsten van de zogenaamde Nederlandse Maagkankerstudie weer actueel geworden.1 Door de onacceptabele verhoging van de postoperatieve morbiditeit en sterfte werd de techniek in de westerse wereld destijds vrijwel verlaten, maar in Japan werd de chirurgische behandeling van lymfklieren in toenemende mate beschouwd als de belangrijkste prognostische en therapeutische factor bij de behandeling van maagkanker. Sinds de jaren zestig wijzen Japanse publicaties op het gunstige overlevingseffect van uitgebreide lymfklierdissectie (zogenaamde D2-dissectie; D1-dissectie blijft beperkt tot de perigastrische lymfklieren) en sinds kort wordt ook in de westerse literatuur weer gespeculeerd over het nut. Dit toenemend optimisme…
Reacties