Dames en Heren,
Reanimaties zijn in ziekenhuizen aan de orde van de dag. Maar sommige patiënten willen helemaal niet gereanimeerd worden. Voor anderen geldt dat zij wel gereanimeerd wíllen worden maar dat hun behandelaars dat medisch niet zinvol achten. Het niet of te laat bespreken van deze wensen kan leiden tot grote problemen. In het recente verleden gingen meerdere auteurs in dit tijdschrift in op de ethische, sociale en juridische eisen die gesteld worden aan het bespreken van behandelingsbeperkingen.1,2 De timing van deze gesprekken bleef daarbij echter onderbelicht. Daarom bespreken wij de casussen van 3 chronisch zieke patiënten waarmee we het belang illustreren van het tijdig bespreken en vastleggen van de wenselijkheid van behandelingsbeperkingen.
Patiënt A was een 45-jarige man met hiv. Zijn immuniteit herstelde goed met antiretrovirale therapie. In verband met een pneumonie, opgelopen buiten het ziekenhuis, verbleef hij 2 dagen op de intensive care (ic). In de…
Reacties