Methoden en resultaten van in-vitrofertilisatie in Nederland in de jaren 1983-1994

To describe methods and results of in-vitro fertilisation (IVF) treatment during the first 12 years after the introduction of IVF treatment in the Netherlands.

Design

Retrospective cohort study.

Method

A nationwide study was conducted among women who had had their first IVF cycle stimulated with gonadotrophins in 12 IVF centres in the Netherlands in the period 1 January 1983 to 31 December 1994 (n = 8,184).

Results

The subfertility diagnosis related to tubal factors decreased from 70 in 1987 to 25 in 1994. The subfertility diagnosis related to a male factor increased from 8.7 in 1987 to 35.5 in 1994. The mean age at first IVF treatment remained roughly constant. During the introduction of GnRH agonists there was an increase in gonadotrophin dosages, the number of retrieved oocytes, the number of high responders and/or women who experienced an ovarian hyperstimulation syndrome (OHSS). The percentage of deliveries with at least one baby born alive after the first IVF cycle increased from 6 in 1984 to 18 in 1994. The number of live births per 100 transferred embryos increased from 2.5 in 1985 to 12 in 1994. Furthermore, the mean numbers of embryos transferred after the first IVF cycle decreased from 3.2 in 1987 to 2.2 in 1994. The overall success rate – defined as the proportion of women who had at least one child born alive after one or more IVF cycles – for women who had their first IVF treatment between 1983 and 1994 was 37.1. The percentage of triplets or quadruplets decreased from 8.7 in 1989 to 1.2 in 1994. The percentage of twin deliveries remained about 25.

Conclusion

The introduction of GnRH agonists and the higher dosages of gonadotrophins led to a higher oocyte harvest. During the first years of IVF treatment there was an increase in the success rate after the first treatment cycle. The overall success rate remained constant after 1991. The risk of developing an OHSS increased whereas the rate of twin deliveries remained constant.

Samenvatting

Doel

Beschrijven van de methoden en resultaten van in-vitrofertilisatie (IVF) gedurende de eerste 12 jaar waarin deze behandeling in Nederland werd verricht.

Opzet

Retrospectief cohortonderzoek.

Methode

Gegevens werden verzameld over vrouwen die in de periode 1 januari 1983-31 december 1994 een eerste IVF-behandeling met ovariële hyperstimulatie in de vorm van gonadotrofinen hadden ondergaan in één van de 12 IVF-centra in Nederland (n = 8184).

Resultaten

De indicatie ‘tuba-afwijkingen’ voor een IVF-behandeling nam af van 70 van alle behandelingen in 1987 tot 25 in 1994. Het percentage patiënten met verminderde semenkwaliteit als indicatie nam toe van 8,7 in 1987 tot 35,5 in 1994. Het leeftijdsprofiel bleef grotendeels onveranderd. De invoering van het gebruik van gonadotroop-‘releasing’-hormoon(GnRH)-agonisten ging gepaard met een toename van de gonadotrofinedosis en leidde tot een hogere eicelopbrengst en een toename van het percentage patiënten met een ovarieel hyperstimulatiesyndroom (OHSS). Het aantal bevallingen van tenminste één levend geboren kind per eerste IVF-cyclus nam toe van 6 in 1984 tot 18 in 1994. Het aantal levendgeborenen per 100 geplaatste embryo's steeg van 2,5 in 1985 tot 12 in 1994. Het gemiddelde aantal geplaatste embryo's per embryotransfer in de eerste cyclus nam af van 3,2 in 1987 tot 2,2 in 1994. Het uiteindelijke succespercentage van de gehele IVF-behandeling, gedefinieerd als tenminste één levend geboren kind na één of meer IVF-behandelingen, voor vrouwen die in 1983-1994 een eerste IVF-poging ondergingen, bedroeg 37,1. Het percentage drie- en vierlingen van alle bevallingen steeg tot 8,7 in 1989, maar daalde daarna, parallel aan de daling van het gemiddelde aantal geplaatste embryo's, tot 1,2 in 1994. Het percentage tweelingen was stabiel rond 25.

Conclusie

De invoering van GnRH-agonisten en de hogere gonadotrofinedoses leidden tot een hogere eicelopbrengst. In de eerste jaren IVF nam het gemiddelde succespercentage bij de eerste poging toe tot 1991, waarna het constant bleef. De kans op complicaties zoals OHSS nam echter toe en het percentage tweelingen bleef stabiel.