Lever en kunstlever

Despite good results of orthotopic liver transplantation in patients with fulminant hepatic failure the need still exists for an effective and safe artificial liver, able to temporarily take over the complex liver function so as to bridge the gap with transplantation or regeneration.

Attempts to develop non-biological artificial livers have failed, mostly when controlled clinical trials were performed.

In the last decade several different types of bioartificial livers have been devised, in which the biocomponent consists of freshly isolated porcine hepatocytes or a human hepatoblastoma cell line. The majority use semipermeable hollow fibers known from artificial kidney devices. The liver cells may lie either inside or outside the lumen of these fibers.

In vitro analysis of liver function and animal experimental work showing that the bioartificial liver increases survival justify clinical application.

Bioartificial livers are connected to patients extracorporeally by means of plasmapheresis circuit for periods of about 6 hours. In different trials about 40 patients with severe liver failure have been treated.

No important adverse effects have not been reported in these phase I trials.

Results of controlled studies are urgently needed. As long as no satisfactory immortalised human liver cell line with good function is available, porcine hepatocytes will remain the first choice, provided transmission of porcine pathogens to man is prevented.

Samenvatting

Ondanks goede resultaten van orthotope levertransplantatie bij patiënten met acuut leverfalen is er dringend behoefte aan een effectieve en veilige kunstlever die de complexe leverfunctie tijdelijk kan overnemen in de tussenfase naar transplantatie of regeneratie.

Pogingen om niet-biologische kunstlevers te maken zijn gestrand, met name toen gecontroleerd klinisch onderzoek werd gedaan.

De laatste jaren zijn er diverse typen bioartificiële levers geconstrueerd, waarbij de biocomponent bestaat uit vers geïsoleerde varkenshepatocyten of een humane hepatoblastoomcellijn. Voor de meeste typen wordt gebruikgemaakt van de semipermeabele holle vezels zoals die bekend zijn uit de nierdialysewereld. De levercellen kunnen zich in of buiten de holle vezels bevinden.

Succesvol in-vitro-onderzoek naar de levercelfunctie gedurende meerdere dagen bij gebruik van dergelijke bioreactoren en dierexperimenteel in-vivo-onderzoek, waarbij de bioartificiële lever levensverlengend werkt, rechtvaardigen klinische toepassing.

De bioartificiële lever wordt extracorporeel via een plasmaferesecircuit op de patiënt aangesloten, meestal in aaneengesloten perioden van 6 uur. Een kleine 40 patiënten is in diverse trials op deze manier behandeld.

Ernstige negatieve effecten werden niet geconstateerd in deze fase-I-onderzoeken.

Het wachten is op de resultaten van gecontroleerde klinische onderzoeken. Zolang er geen geschikte geïmmortaliseerde humane levercellijnen in voldoende hoeveelheid voor dit doel beschikbaar zijn, zal de varkenshepatocyt de biocomponent van keuze zijn, uiteraard met voldoende garantie tegen de overdracht van varkenspathogenen naar de mens.