Meneer, om uw bekwaamheid te bepalen kijk ik eerst naar uw IQ. Ik stop u vol met informatie en als u die na enige tijd nog kent en helder in de toekomst kijken kunt, zie ik u als bekwaam individu.
Kind met de kinderen is beter dan ‘enfant terrible’, hartedief. En het gevoel dat men je klein wil houden breng ik wel tot bedaren als ik mijn geheim onthul: de meeste grote mensen zijn naïef.
1653u Ons land kent vele dichte instituten vol volwassen onbekwamen: geheel en al, bijvoorbeeld met een diep-verstandelijke handicap, of wisselend, afhankelijk van 't succes van dope of pep, of irreversibel comateus: die slapen, kijken nimmer uit de ramen.
Meneer, mevrouw, vrijpostig zijn uw oordeel en het lef mij blinde trouw aan de professionele standaard toe te dichten. Maar mag ik u van mijn kant wijzen op artikel 1653 f ofwel boek 7: vier vijf twee, bepaling met patiëntenplichten? U moet mij inlichten…
Waar blijft, o dokter, nou 't professionele autonome als u zich vastklampt aan de mening van die bozebollen? Wee wie zich niet wil onderwerpen aan de controle: hij ziet door het beslisbos absoluut niet meer de bomen.
Mijn zus van vijftien echter acht men wel voldoende kien om zelf beslissingen te nemen. Want toen zij, argeloos, door ‘n lidmaat zonder jas zich nemen liet en zo een kind ’verkoos‘, werd zij als wilsbekwaam beschouwd, volwassen zelfs misschien.
Minderjarigen U ziet het goed, mevrouw de arts, ik ben een kind van tien en voel mijn zelfbeschikking knap miskend. ‘k Ben rechteloos omdat ik niks te zeggen heb. Zo heeft de regelgever nodeloos alleen mijn vader en mijn moeder als contractpartij gezien.
Mijn kind, ze zeggen wel dat het verstand komt met de jaren. Dat is niet altijd zo. Maar ook 't zelfbeschikkingsperspectief, leer dat van mij, heeft heus wel zo haar mitsen en haar maren.
't Doktersvak, mevrouw, is niet zo transparant van origine, wars zijn wij van nieuwsgierigheid en al dat vragen, door de toeschietelijke rechter schuw gemaakt misschien.
WGBO