Kwantificering van te langdurige ziekenhuisopname ('verkeerde-beddenproblematiek'); heupfracturen bij bejaarden

To assess the magnitude of hospital bed misoccupation by elderly patients admitted because of a hip fracture.

Design

Prospective clinical study.

Setting

Department of surgery-traumatology of Leiden University Hospital, the Netherlands.

Method

All patients with a hip fracture admitted from January 1991 to April 1993 were registered for age, ability level, pre-existent disease, housing situation, social environment, morbidity, mortality and duration of hospital stay. The misexploitation of hospital beds was calculated based on an optimal hospital stay of 9 days. When complications occurrred, necessitating longer medical treatment, this optimum was adjusted in each individual case.

Results

The mean hospital stay in 123 patients who had to be transferred to a nursing home when they had previously lived in their own homes or in an old people's home was 23.8 days, and 11.6 days above the optimum; for patients who could return to their previous housing situation these figures were 13.5 and 4.2 respectively (p ≤ 0.05). Age, ability level, pre-existent disease and less importantly the social environment influenced the possibilities for a patient to return to hisher own home. Use of a clinimetric scale, which objectively assessed the probability of resocialisation, decreased the mean hospital stay from 28-30 days to less than 17.

Conclusion

To minimize the duration of unnecessary hospital stay, use of a clinimetric scale on admission to assess the probability of rapid resocialisation can be useful.

Samenvatting

Doel

Inventariseren van de omvang van ‘verkeerde-beddenproblematiek’ bij oudere patiënten, opgenomen wegens een heupfractuur.

Opzet

Prospectief klinisch onderzoek.

Plaats

Afdeling Heelkunde-Traumatologie van het Academisch Ziekenhuis Leiden.

Methode

Van alle patiënten met een proximale heupfractuur in de periode januari 1991-april 1993 werden leeftijd, functioneringsniveau, preëxistente ziekten, woonsituatie, sociale omgeving, morbiditeit, mortaliteit en opnameduur geregistreerd. Aan de hand van de optimale opnameduur, gesteld op 9 dagen, werd bepaald of patiënten op een ‘verkeerd bed’ waren opgenomen, en zo ja, hoe lang. Individueel werd de optimale opnameduur bijgesteld, wanneer zich complicaties voordeden welke een langere medische behandeling noodzakelijk maakten.

Resultaten

De gemiddelde opnameduur bij 123 tevoren (semi-)zelfstandig (thuis)wonende patiënten die geplaatst moesten worden in een verpleeghuis was 23,8 dagen, waarvan 11,6 dagen in een ‘verkeerd bed’; voor patiënten die wel konden terugkeren naar hun oude woonsituatie was die opnameduur respectievelijk 13,5 en 4,2 dagen (p ≤ 0,05). Leeftijd, functioneringsniveau, aanwezigheid van preëxistente ziekten en in mindere mate sociale omgeving waren van invloed op de kans weer naar huis terug te keren. Gebruik van een klinimetrische schaal, waardoor de kans op resocialisering geobjectiveerd werd, bracht het gemiddelde aantal opnamedagen terug van 28-30 naar minder dan 17.

Conclusie

Om onnodige ziekenhuisopname tegen te gaan, kan het nuttig zijn gebruik te maken van een klinimetrische schaal, waardoor al bij opname de kans op snelle resocialisering geobjectiveerd kan worden.