Samenvatting
Bij een ernstige ziekte als dementie is het belangrijk te blijven vragen naar het perspectief van de persoon zelf en diens sociale netwerk op hoe zij de ziekte ervaren. Want bij ziekten waarvoor geen curatie mogelijk is blijken de familiaire en sociale banden van mensen het belangrijkst in het ervaren van kwaliteit van leven. Bij dementie voelen mensen zich tot hun verdriet nogal eens van dergelijke gesprekken buitengesloten. Familieleden worden soms alleen nog in hun rol van mantelzorgers of vertegenwoordigers aangesproken. Maar door ook andere rollen in relaties, gezinnen en vriendschappen te bespreken en in die gesprekken afwisselend de zogenoemde expert- en consulentpositie in te nemen kunnen artsen eraan bijdragen dat verbindingen niet voortijdig verbroken worden. Zij helpen daarmee familieleden en vrienden om met de persoon met dementie in contact te blijven. Zulke gesprekken leiden niet tot genezing, maar kunnen wel ‘helend’ werken.
Reacties