Geen meetbaar effect van algemene sociaal-psychiatrische nazorg voor suïcidepogers; een gerandomiseerd experiment

To determine whether in suicide attempters intensive psychosocial intervention is beneficial as compared with treatment as usual.

Design

Randomized controlled investigation.

Setting

Utrecht University Hospital, Utrecht, the Netherlands.

Method

274 suicide attempters presenting for medical treatment and not in need of urgent psychiatric treatment were randomly assigned to either intensive psychosocial treatment or ‘care as usual’. After the randomization the patients were asked for their informed consent to the experimental treatment: brief hospitalization in a special crisis intervention unit and problem-solving aftercare with 24-hour open access to the crisis intervention unit. In the control group the care was as usual. The repeated suicide attempts in the year following randomization were counted and after 3, 6 and 12 months general wellbeing was measured using the ‘Symptom checklist’ (SCL-90) and the ‘Hopelessness scale’.

Results

No differences in outcome were found. The probability of a repeated suicide attempt during the follow-up of 12 months for patients in the experimental group was almost identical to that of patients in the control group. There were no significant differences in ratings on the SCL-90 and the ‘Hopelessness scale’ either, indicating no differences in wellbeing between the two groups. The average number of days spent in a psychiatric hospital in the two groups did not differ significantly either. Patients in the experimental group attended more outpatient treatment sessions.

Conclusion

The suicide attempters did not benefit from the experimental treatment.

Samenvatting

Doel

De effecten vaststellen van intensieve sociaal-psychiatrische interventie bij suïcidepogers in vergelijking met de effecten van de gebruikelijke behandeling.

Opzet

Gerandomiseerd, gecontroleerd onderzoek.

Plaats

Academisch Ziekenhuis Utrecht (AZU).

Methode

Suïcidepogers (n = 274) werden at random verdeeld over een experimentele groep en een controlegroep. Ná de randomisatie werd de patiënten toestemming gevraagd voor de experimentele behandeling: een opname van enkele dagen op een aparte afdeling in het AZU, ambulante nazorg verleend door een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige en de mogelijkheid zich op elk moment van de dag voor een gesprek of een opname tot de crisisinterventieafdeling te wenden in geval van een nieuwe crisis. De controlegroep kreeg de gebruikelijke nazorg. Het aantal herhaalde suïcidepogingen in het jaar na randomisatie werd geteld en na 3, 6 en 12 maanden werd met behulp van de ‘Symptom checklist’ (SCL-90) en de ‘Hopeloosheidsschaal’ het algemeen welbevinden gemeten.

Resultaten

Aan het einde van het jaar volgend op de oorspronkelijke (index)suïcidepoging bestond er tussen de beide groepen geen duidelijk verschil in het aantal patiënten dat tenminste één herhaalde suïcidepoging ondernomen had, noch in het aantal suïcidepogingen per patiënt. Er was geen verschil tussen de scores op de schalen met betrekking tot het welbevinden, noch in het aantal dagen dat patiënten in een psychiatrisch ziekenhuis hadden doorgebracht. Patiënten die de experimentele zorg hadden ondergaan ontvingen daarentegen wel meer ambulante nazorg.