Inleiding
Dyslexie, een neuropsychologisch defect dat bij verschillende begaafdheid kan voorkomen, kan levenslang grote gevolgen hebben, vooral op het vlak van de geestelijke validiteit en het beroepsleven.1 Dyslexie komt bij circa 5 van de bevolking voor, vooral bij mannen (2-3 maal zo vaak als bij vrouwen). De laatste decennia is de belangstelling hiervoor van de kant van de neurowetenschappen toegenomen.
Het begrip ‘dyslexie’
Na de klassieke beschrijving van ‘congenital word-blindness’ (woordblindheid) door Morgan,2 heeft Critchley de term ‘developmental or specific dyslexia’ ingevoerd.3 Critchley heeft gesteld dat ontwikkelingsdyslexie (kortweg dyslexie) per definitie verwijst naar een neurologische achtergrond van alle problemen met de geschreven taal, dus ook spellingsstoornissen. Sindsdien zijn er verschillende subtypen van dyslexie beschreven.45
Dyslexieën worden opgevat als defecten die het gevolg zijn van stoornissen in centrale waarnemings- en geheugenassociaties bij intacte zintuigfuncties. Dit zijn de ‘primaire leesstoornissen’. Dyslexie wordt niet geweten aan bijvoorbeeld didactische…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties