Dunnedarmtransplantatie als behandeling van darmfalen bij kinderen en volwassenen

- Small bowel transplantation for intestinal failure is no longer an experimental procedure, but an accepted treatment for patients where total parenteral nutrition (TPN) therapy for intestinal failure is unsuccessful.

- Early referral for screening for small bowel transplantation should be considered in patients with permanent intestinal failure who have occlusion of more than 2 major veins, frequent line-related septic episodes, impairment of liver function or an unacceptable quality of life.

- With the increased experience in post-transplant patient care and newer forms of induction (thymoglobulin, IL-2 receptor antagonists) and maintenance (tacrolimus) therapies, the 1-year graft survival has increased to 65 for isolated and to 59 for liver/small bowel transplantation and is further improving.

- Rejection, bacterial, fungal and viral (Cytomegalovirus, Epstein-Barr-virus) infections, post-transplant lymphoproliferative disease and graft versus host disease are the most common complications after intestinal transplantation.

- Although most of the long-term survivors are TPN-independent and have a good quality of life, the risk of the procedure and long-term adverse effects of immunosuppressive medication limits small bowel, or liver/small bowel transplantation only to patients with severe complications of TPN therapy.

Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:391-8

Samenvatting

- Voor patiënten met darmfalen die aanhoudende problemen met het toedienen van parenterale voeding hebben is dunnedarmtransplantatie niet langer een experimentele behandeling, maar is het een standaardbehandeling geworden.

- Vroegtijdige verwijzing voor screening voor dunnedarmtransplantatie moet worden overwogen bij patiënten met permanent darmfalen die een occlusie van 2 centrale venen, frequente lijninfecties, een gestoorde leverfunctie of een onacceptabele kwaliteit van leven hebben.

- Een goede samenwerking tussen het transplantatiecentrum en de centra voor parenterale thuisvoeding is dan ook van essentieel belang.

- Met de toegenomen ervaring in de posttransplantatiezorg en nieuwere vormen van inductietherapie (met antithymocytenglobuline en interleukine-2-receptorantagonisten) en onderhoudstherapie (met tacrolimus) voor immuunsuppressie is de 1-jaarstransplantaatoverleving voor geïsoleerde en gecombineerde lever-dunnedarmtransplantatie gestegen tot respectievelijk 65 en 59.

- Afstoting, bacteriële en virale (Cytomegalovirus, Epstein-Barr-virus) infecties, lymfoproliferatieve posttransplantatieziekte en ‘graft versus host disease’ zijn de frequentste complicaties na dunnedarmtransplantatie.

- De meeste patiënten die een dunnedarmtransplantatie overleven, zijn onafhankelijk van parenterale voeding en hebben een goede kwaliteit van leven.

- Vanwege de risico’s van de procedure en de langetermijnbijwerkingen van de immunosuppressieve medicatie zal een dunnedarmtransplantatie vooralsnog alleen aangeboden worden aan patiënten met ernstige complicaties ten gevolge van toediening van parenterale voeding.

Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:391-8