De poortwachtersfunctie van de huisarts onderzocht met verwijzingen en verwijskaarten

To study the gatekeeper function of Dutch general practitioners (GPs) by investigating the relation between the referring GP, referrals, and referral cards. (In the Netherlands, it is customary that patients only see a specialist after referral by their GP. In this way the GP acts as a gatekeeper between primary and secondary care. Specialists are paid by the patient's insurance company which they send a so-called referral card stating the name of the referring GP.)

Design

Descriptive.

Setting

Hospitals in Groningen and Hoogeveen and four general practices in the area.

Method

The study questions were answered using data for 1993 of the computerized morbidity Registration Network Groningen (RNG) of the Department of Family Medicine of Groningen University and data of two regional health insurance companies (RZG and Het Groene Land).

Results

For 1993 the RNG showed a referral-referral card ratio of 34, ranging from 24 to 42 among different practices; and from 17-46 among the various specialties. For the surgical specialties, the range of indications for which patients were actively referred to the various specialties varied from 21-33 per 100 referrals, for the non-surgical specialties it ranged from 25 to 56 per 100 referrals. The number of referrals by the ‘own’ GP accounted for an average of three-quarters of the referral cards attributed to the own GP. The last five years the number of referrals varied showing no clear increase or decrease.

Discussion

GPs appeared to have difficulty in acting as gatekeeper once patients were being treated by the specialist. In studies of referrals, research into specialists‘ follow-up strategies should be an integral part. A back referral or return card could facilitate this type of study.

Samenvatting

Doel

Onderzoeken van de poortwachtersfunctie van de huisarts door het verband tussen verwijzer, verwijzingen en verwijskaarten na te gaan.

Opzet

Descriptief.

Plaats

Ziekenhuizen te Groningen en Hoogeveen en 4 huisartspraktijken in de buurt.

Methode

De onderzoeksvragen werden beantwoord met de gegevens uit het geautomatiseerde Morbiditeitsregistratienetwerk Groningen (RNG) van de vakgroep Huisartsgeneeskunde en met de declaratiegegevens van de ziektekostenverzekeraars Regionaal Ziekenfonds Groningen (RZG) en Het Groene Land uit 1993.

Resultaten

In 1993 was de verhouding verwijzingen:gedeclareerde verwijskaarten voor het gehele RNG 34, variërend van 24 tot 42 in de 4 praktijken; deze verhouding varieerde per specialisme van 17-46. Het aantal verwijsindicaties was 21-33 per 100 verwijzingen voor snijdende specialismen en 25-56 voor niet-snijdende. Het aantal verwijzingen door de ‘eigen’ huisarts vormde gemiddeld driekwart van de verwijskaarten die aan de eigen huisarts werden toegerekend. De laatste 5 jaar fluctueerde het aantal verwijzingen zonder duidelijke toe- of afname.

Conclusie

Huisartsen bleken voor patiënten die eenmaal in de tweede lijn worden behandeld moeilijk de poortwachtersfunctie te realiseren. Bij onderzoek naar verwijzingen zou onderzoek naar het controlebeleid van specialisten een integraal onderdeel moeten vormen. Een terugverwijskaart kan dit onderzoek faciliteren.