De hybride dokter

We hebben een fantastische job als arts. Wie mag er verder nog specialist zijn op een deelgebied en tegelijkertijd regiehouder voor het welzijn van mensen in een kritische episode? Mensen die jong en oud, patiënt, medisch student en arts in opleiding kunnen zijn. Allemaal zijn ze min of meer afhankelijk van ons oordeel en onze zorg. Hoe scherpzinnig en tegelijk zachtmoedig kunnen we daarin zijn?

Satish Lubeek laat beide kwaliteiten zien in zijn artikel over het basalioom, dat gelukkig zeer zelden metastaseert. Hij beschrijft hoe je slim met de richtlijn kunt omgaan en toch je compassie kunt vertalen in beleid (D6630). In zijn praktijk blijken de radicale excisies die de richtlijn voorschrijft lang niet altijd nodig, vooral niet bij oudere patiënten met een beperkte levensverwachting. Zelfs in het panelgesprek met collega-artsen over deze van de richtlijnen afwijkende werkwijze ontstond consensus dat je hier als zachte heelmeester niet altijd stinkende wonden maakt (D6866).

‘Hoe scherpzinnig en tegelijk zachtmoedig kunnen we zijn?’

Al even schrander is het artikel van apotheker en klinisch farmacoloog David Burger (D6817). Hij legt haarfijn uit hoe je van hulpstofjes gebruik kunt maken om het cytochroom(3A)-systeem om de tuin te leiden. Zo kun je effectiever en doelmatiger SARS-CoV-2- of hiv-remmers voorschrijven. Net als bij andere cocktails zijn er echter ook risico’s…

Gewiekst is ook de combinatie van neprilysine met angiotensinereceptorremmers. Cardioloog Wouter Kok legt uit bij welke indicaties dit bewezen meerwaarde heeft (D6601). Bijzonder is eveneens de bijdrage van klinisch geneticus Inge Mathijssen, die zich verwonderde over een wel zeer rimpelige high-five-hand, en doorzag waardoor die niet waterbestendig is (D6724). Allemaal innovaties die onze patiëntenzorg kunnen verbeteren.

Zijn we ook zo slim bezig in de studentenzorg? Ook daarvoor hebben we richtlijnen en evidencebased onderwijsinstrumenten en diagnosticeren we ontwikkelingsstoornissen, allergieën tussen student en supervisor en soms zelf maligne ontaarding. Lorette Harbers beschrijft dat radicale excisie met een simplistisch wegsturen van studenten, het ‘iudicium abeundi’, niet werkt (D6818). Ook hier gloort echter een slimmere aanpak dan de gejuridiseerde. Scherpe en zachtmoedige zorg verenigen is het credo voor goed werk met patiënt, aios en student. Fantastische hybride job toch?!