Consensus diagnostiek longembolie

– Pulmonary embolism is a frequent occurrence and requires adequate diagnosis and treatment to avoid unnecessary mortality and complications. However, until recently, the optimal diagnostic management was not determined. This prompted the organisation of a consensus meeting. The advised diagnostic strategy was derived from available data in the literature, a cost-effectiveness analysis, and the discussions which took place at the meeting.

The preferred diagnostic strategy consists of a combination of perfusion-ventilation lung scintigraphy, ultrasonography of the legs, and finally pulmonary angiography. Perfusion scintigraphy is performed first. If a normal perfusion is seen further anticoagulant therapy may be withheld. Ventilation scintigraphy is performed if a segmental or larger perfusion defect is found. If a normal ventilation scan is obtained (mismatch) the diagnosis of pulmonary embolism is sufficiently certain to warrant institution of long-term anticoagulant therapy. In all other lung scan findings (non-conclusive or non-diagnostic) the meeting advised to perform ultrasonography of the legs. If deep venous thrombosis is detected the patient requires long-term anticoagulant therapy. If a normal ultrasound result is found, pulmonary angiography is required as the final test in the diagnostic strategy.

Samenvatting

Longembolie komt vaak voor en dient adequaat te worden gediagnostiseerd en behandeld om onnodige sterfte en complicaties te voorkomen. Het optimale diagnostische beleid stond tot voor kort echter niet vast. Dit was reden voor het beleggen van een consensusbijeenkomst. De geadviseerde diagnostische strategie berust op gegevens uit de literatuur, een kosten-effectiviteitsanalyse en de discussie die op de dag van de bijeenkomst werd gevoerd.

Aanbevolen wordt een combinatie van longscintigrafie, echografisch onderzoek van de benen en tot slot A. pulmonalis-angiografie. Longperfusiescintigrafie wordt als eerste uitgevoerd. Indien een normale perfusie wordt gezien, kan verder van toepassing van anticoagulantia worden afgezien. Bij een segmenteel of groter perfusiedefect wordt longventilatiescintigrafie uitgevoerd, waarbij bij een normaal ventilatiebeeld de diagnose ‘longembolie’ met voldoende zekerheid kan worden gesteld om orale anticoagulantia gedurende 3-6 maanden te continueren. Bij alle andere longscan-bevindingen (uitslag ‘niet-doorslaggevend’ of ‘niet-diagnostisch’) wordt geadviseerd om een echogram van de benen te maken. Indien diep veneuze trombose wordt aangetoond, dan dient de patiënt te worden behandeld met anticoagulantia. Bij normale echografische bevindingen dient een A. pulmonalis-angiogram te worden gemaakt als sluitstuk van de diagnostiek.