Behandeling van astma bij kinderen; herziene richtlijnen van kinderlongartsen

– The diagnosis of ‘asthma’ is still besed on anamnesis, physical examination and lung function tests. Supplementary examinations (laboratory or roentgen) are carried out only if indicated. Most young children with recurrent periods of wheezing and coughing prove not to develop asthma in the long run.

– Oral medication no longer has a place in the treatment of asthma, since inhalation medication is now possible at all ages, among other things because of the current availability of new nozzle attachments. Every child with asthma should have a short-acting β₂-agonist at hand. Furthermore, inhaled corticosteroids are the maintenance drug of choice in children with moderate or severe asthma. Systemic effects may occur with every inhaled corticosteroid, even with dosages usual for children, but these are rarely relevant. Cromones nowadays play a very limited part. Long-acting β₂-agonists are indicated in children whose asthma cannot be controlled with standard doses of inhaled corticosteroids.

– In the prevention of allergic asthma of childhood, prescription of the allergen-tight mattress cover plays a main part. The physician has an important task in discouraging (passive) smoking.

– Young children who, in spite of treatment with inhaled corticosteroids, have recurrent episodes of wheezing and coughing, and children requiring high doses of inhaled corticosteroids (over 400 µg beclomethasonebudesonide or 250 µg fluticasone) should be referred to a paediatrician. The asthma nurse has an important task in instructing and advising the asthmatic child and its parents. Self-management programmes may be of great psychological value for the patient and his environment.

Samenvatting

– De diagnose ‘astma’ wordt nog steeds gesteld aan de hand van anamnese, lichamelijk onderzoek en longfunctieonderzoek. Aanvullend onderzoek (laboratorium- of röntgenonderzoek) wordt alleen op indicatie verricht. Het merendeel van de jonge kinderen met recidiverende perioden van piepen en hoesten blijkt op den duur geen astma te krijgen.

– Bij de behandeling van astma is er geen plaats meer voor orale medicatie, nu inhalatie van medicatie op alle leeftijden mogelijk is geworden, onder andere door de ontwikkeling van nieuwe voorzetkamers. Ieder kind met astma hoort te beschikken over een kortwerkend β₂-sympathicomimeticum. Daarna zijn inhalatiecorticosteroïden het onderhoudsmedicament van eerste keuze bij kinderen met matige of ernstige astma. Systemische effecten kunnen optreden bij elk inhalatiecorticosteroïd, ook bij voor kinderen gebruikelijke doses, maar zijn zelden relevant. De plaats van de chromonen is nu zeer beperkt. Langwerkende β₂-sympathicomimetica zijn geïndiceerd bij kinderen bij wie het astma niet onder controle is met reguliere doseringen inhalatiecorticosteroïden.

– Bij de preventie van allergisch astma op de kinderleeftijd neemt het voorschrijven van de allergeendichte matrashoes een belangrijke plaats in. De arts heeft een belangrijke taak bij het ontmoedigen van (passief) roken.

– Jonge kinderen die, ondanks behandeling met inhalatiecorticosteroïden, recidiverende perioden van piepen en hoesten hebben, en kinderen die een hoge dosis inhalatiecorticosteroïden nodig hebben (meer dan 400 µg beclometasonbudesonide of 250 µg fluticason), komen in aanmerking voor verwijzing naar een kinderarts. De astmaverpleegkundige heeft een belangrijke rol gekregen bij de instructie en de begeleiding van kinderen met astma en hun ouders. Zelfzorgprogramma's kunnen een belangrijke psychosociale winst voor de patiënt en diens omgeving betekenen.