Appendicitis, appendectomie en de wet van Murphy

Non-surgical treatment of acute phlegmonous appendicitis has been receiving increasing attention in recent years, representing a reversal of policy. The appendectomy came into vogue at the beginning of the 20th century. It is true that prompt surgical intervention in all patients with appendicitis or an indication thereof almost guarantees success, but it gradually came to be forgotten that this intervention was not always necessary. In this article we will document the historical development of this disease and its treatment, and return to the original reports made by pathologist Reginald Fitz and the internist William Osler to show that their opinion was not black and white. Many surgeons in the Netherlands were also initially more restrained. In the course of time recognition of the natural progression of the disease vanished, until new developments placed this more sharply in the limelight.

Conflict of interest and financial support: none declared.

Samenvatting

De laatste jaren is er steeds meer aandacht voor de niet-operatieve behandeling van acute, flegmoneuze appendicitis. Dit is een kentering in het beleid. Begin 20e eeuw kwam namelijk de appendectomie in zwang. Weliswaar kon vroegoperatie bij alle patiënten met appendicitis of met aanwijzingen daarvoor bogen op succes, maar daarbij werd gaandeweg uit het oog verloren dat deze ingreep soms niet nodig was. In dit artikel zetten wij de historische ontwikkeling van het ziektebeeld en de behandeling uiteen en keren we terug naar de oorspronkelijke verslagen van de patholoog Reginald Fitz en internist William Osler om te laten zien dat zij een genuanceerdere mening hadden. Ook in Nederland waren verschillende hoogleraren chirurgie aanvankelijk terughoudend. Na verloop van tijd kan aandacht voor het natuurlijke beloop van een ziekteproces dus verdwijnen totdat nieuwe ontwikkelingen dit weer in de schijnwerper plaatsen.