Antivirale behandeling met a-interferon bij 100 patiënten met chronische hepatitis B

– In a retrospective study we investigated the antiviral effect of α-interferon in 100 patients with chronic hepatitis B who were treated in controlled trials conducted in Rotterdam (1985-1990). The aim of the treatment was to induce viral latency as indicated by HBeAg seroconversion. Alpha-interferon was administered in a dose of 5 megaunits per day subcutaneously.

Sixty-two patients received α-interferon for 16 weeks combined with a second antiviral agent (acyclovir or descyclovir) while the other 38 patients were treated with α-interferon monotherapy during 20 to 34 weeks. Follow-up continued until 1 year after the start of therapy. Thirty-eight per cent of the patients exhibited an HBeAg seroconversion and 9 exhibited an HBsAg seroconversion indicating a complete eradication of the virus. After 1 year transaminase levels were normalised in 70 of the patients with HBeAg seroconversion compared with 22 in those without seroconversion (p < 0.05). The combination therapy for 16 weeks and the α-interferon monotherapy of longer duration resulted in HBeAg seroconversion rates of 29 and 53, respectively (p < 0.05). The predominant adverse effects were fatigue, flue-like illness and leukopenia. Serious side effects such as seizures, psychosis and peripheral neuropathy occurred in seven patients. Side effects led to a dose reduction in 26 of the patients.

Alpha-interferon is effective in terminating the virus replication in chronic hepatitis B. However, both the common mild and the uncommon major side effects necessitate intensive patient monitoring during α-interferon treatment.

Samenvatting

In een retrospectief onderzoek werd het effect van α-interferon-behandeling bij 100 patiënten met chronische hepatitis B uit gecontroleerde onderzoeken in Rotterdam (1985-1990) geëvalueerd.

Het doel van de behandeling was om de fase met virale replicatie te beëindigen; de 2e overgang naar de latentiefase wordt serologisch gekenmerkt door het verdwijnen van het hepatitis B-e-antigeen (HBeAg-seroconversie). De patiënten dienden zichzelf subcutaan α-interferon toe in een dosering van 5 mega-units per dag; 62 patiënten ontvingen 16 weken behandeling met a-interferon en een tweede antiviraal middel (aciclovir of descyclovir), terwijl de overige 38 patiënten a-interferon-monotherapie kregen gedurende 20-34 weken. De patiënten werden gedurende 1 jaar gevolgd. Bij 38 van de patiënten trad een HBeAg-seroconversie op en bij 9 een HBsAg-seroconversie, duidend op een totale eliminatie van het virus. Na 1 jaar waren de serum-transaminasewaarden normaal bij 70 van de patiënten met een HBeAg-seroconversie en bij 22 van de patiënten die HBeAg-positief bleven (verschil: p < 0,05).

Combinatiebehandeling gedurende 16 weken leidde tot 29 HBeAg-seroconversie, in vergelijking met 53 bij de langere monotherapie met α-interferon (verschil: p < 0,05). De frequentste bijwerkingen van de α-interferon-behandeling waren vermoeidheid, griepverschijnselen en leukopenie. Van de patiënten kregen 7 ernstige bijwerkingen zoals epileptische insulten, psychose en perifere neuropathie. Bij 26 van de patiënten werd een dosisreductie toegepast vanwege de bijwerkingen.

Behandeling met α-interferon is effectief bij het beëindigen van de actieve virusreplicatie bij chronische hepatitis B. Zowel de frequent voorkomende milde als de sporadische maar ernstige bijwerkingen maken bij de gebruikte α-interferondosering intensieve begeleiding door de behandelend arts noodzakelijk.