Samenvatting
In 2012 heeft de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde de Stichting Levenseindekliniek opgericht voor hulpvragers die aan de wettelijke zorgvuldigheidseisen voor euthanasie of hulp bij zelfdoding voldoen, maar bij wie de eigen arts geen euthanasie wil uitvoeren. In het kader van een onafhankelijke evaluatie hebben we gekeken naar aanmeldingen die de Levenseindekliniek gedurende het eerste jaar van haar bestaan ontving en de uitkomsten hiervan. Hierover publiceerden we eerder uitgebreid in JAMA Internal Medicine. Een van de belangrijke uitkomsten is dat een groot deel van de verzoeken aan de Levenseindekliniek afgewezen wordt door de kliniek, voornamelijk als het hulpvragers betreft met een psychische aandoening. Dit betekent dus dat de angst van sommigen dat de Levenseindekliniek een ‘u vraagt, wij draaien’-beleid hanteert ongegrond lijkt. Maar aan de andere kant is de Levenseindekliniek zeker niet de oplossing voor alle hulpvragers die geen gehoor vinden bij hun eigen arts.
Geen gehoor vinden?
In uw conclusie spreekt u van hulpvragers die geen gehoor vinden voor hun euthanasieverzoek bij hun eigen arts. U suggereert daarmee dat de behandelend arts niet luistert en eigenlijk zou moeten meewerken. Zorgvuldiger zou het zijn om te spreken mensen bij wie de behandelend arts geen euthanasie kan verlenen. Bijvoorbeeld omdat niet aan de zorgvuldigheidscriteria wordt voldaan, maar vooral omdat ook artsen recht hebben op gewetensvrijheid.
C.G.H. Blok, huisarts