Botbreuken bij voldragen pasgeborenen

Utrecht, maart 2007,

Graag verduidelijken wij het een en ander: 92% van de door ons beschreven patiënten werd binnen de eerste 2 levensdagen op een afdeling Kindergeneeskunde opgenomen (mediaan: 1e levensdag), de partuswijze was uitvoerig geanalyseerd, en in de database is voldoende ruimte voor het vastleggen van afwijkingen die kunnen leiden tot botfracturen. Van alle kinderen was 91% in het ziekenhuis geboren. Elke kinderarts in Nederland is zich bewust van het belang van het opsporen van de oorzaak van neonatale botfracturen.

Wij hebben willen aantonen dat ook kort na een schijnbaar normale partus en zelfs na een keizersnede botfracturen aangetoond kunnen worden. Een normale partus kan dus traumatischer zijn dan in het algemeen erkend wordt. De incidentie in Nederland lijkt ons niet hoger dan in de literatuur.1-4

Wij hebben nooit de indruk willen wekken dat botfracturen bij neonaten ‘spontaan’ optreden of ‘normaal’ zouden zijn. Wel benadrukken wij dat een neonaat van enkele dagen oud die pijn lijkt te hebben goed onderzocht dient te worden. Daarbij hoort een uitvoerige anamnese.

Het feit dat de overgrote meerderheid van de neonaten vanaf de geboorte in het ziekenhuis opgenomen was en kort na de geboorte een geïsoleerde botfractuur bleek te hebben, die meestal een claviculafractuur was, pleit onzes inziens tegen kindermishandeling.

Wij zijn het volledig eens met collega Rutgers et al. dat kindermishandeling altijd overwogen moet worden bij kinderen met fracturen. Wij achten een geboortetrauma bij fracturen in de eerste levensdagen echter veel waarschijnlijker dan kindermishandeling, ook bij een ogenschijnlijk normale partus. Ongenuanceerde berichten in de media als ‘bottenbrekers actief in ziekenhuizen’ en ‘spontane botbreuken bij pasgeborenen’ kan men uitsluitend weerleggen door zorgvuldig onderzoek.