Met belangstelling lazen wij de ingezonden brief van collegae Stuyt en Van der Meer . Als directbetrokkenen bij de opzet en de uitvoering van de nieuwe opleiding tot ziekenhuisarts in het Academisch Ziekenhuis te Groningen willen wij hierop reageren. De auteurs nemen een duidelijk standpunt in: de patiëntenzorg in een ziekenhuis dient door medisch specialisten geboden te worden of, onder strenge supervisie, door artsen die daarvoor in opleiding zijn. Zij zijn er voorstander van daaromhet aantal opleidingsplaatsen uit te breiden en zo dus van alle plaatsen voor assistent-geneeskundigen niet in opleiding (AGNIO's) AGIO-plaatsen te maken. Na deze ‘opleidingsinhaalslag’ zullen voor deze ‘jonge klaren’ weer specialistenplaatsen moeten worden gecreëerd.
Wij zijn het daar om verschillende redenen niet mee eens:
‐ Er vinden in een ziekenhuis vele medische handelingen plaats, waarvoor specialistische kennis niet vereist is. Wij tekenen daarbij aan dat er een duidelijke ontwikkeling is naar patiëntenzorg, geïnitieerd in het ziekenhuis, die buiten het ziekenhuis plaatsvindt (transmurale zorg).
‐ In elk ziekenhuis zijn er patiëntengroepen die multidisciplinair behandeld worden, waarbij een goede coördinatie en inhoudelijke kennis nodig zijn. De spina-bifida-arts is daar een goed voorbeeld van. Er zijn werkplekken in een ziekenhuis, zoals de Spoedeisende Hulp, waar een multidisciplinair geschoold arts beter voldoet dan een specialist (al of niet in opleiding) of een basisarts.
In een ziekenhuis is naar onze mening plaats voor artsen die, met een hoger kennisniveau dan een basisarts, het traject van patiënten begeleiden wier behandeling een enkel specialisme overstijgt, zoals bij onze eerste twee opleidingen, met raakvlakken tussen pediatrie en neurologie, en tussen reumatologie, revalidatiegeneeskunde en orthopedie.
Voor artsen is een carrièreperspectief aantrekkelijk waarin men als arts vanuit een brede opleiding een functie kan vervullen binnen de complexe intramurale gezondheidszorg, zowel ten aanzien van bepaalde patiëntengroepen als op coördinerend, beleidsmakend en leidinggevend niveau.
De ziekenhuisarts is geen AGNIO. De ziekenhuisarts is een AGIO, in opleiding voor een functie binnen of buiten het ziekenhuis. De opleiding tot ziekenhuisarts is een keuze voor een carrière in de intramurale gezondheidszorg, net zoals medisch specialist, huisarts of sociaal-geneeskundige een carrièrekeuze is.
Assistent-geneeskundigen niet in opleiding (AGNIO's) en ziekenhuisartsen: de paria's in de kliniek
Groningen, november 1997,
Met belangstelling lazen wij de ingezonden brief van collegae Stuyt en Van der Meer . Als directbetrokkenen bij de opzet en de uitvoering van de nieuwe opleiding tot ziekenhuisarts in het Academisch Ziekenhuis te Groningen willen wij hierop reageren. De auteurs nemen een duidelijk standpunt in: de patiëntenzorg in een ziekenhuis dient door medisch specialisten geboden te worden of, onder strenge supervisie, door artsen die daarvoor in opleiding zijn. Zij zijn er voorstander van daaromhet aantal opleidingsplaatsen uit te breiden en zo dus van alle plaatsen voor assistent-geneeskundigen niet in opleiding (AGNIO's) AGIO-plaatsen te maken. Na deze ‘opleidingsinhaalslag’ zullen voor deze ‘jonge klaren’ weer specialistenplaatsen moeten worden gecreëerd.
Wij zijn het daar om verschillende redenen niet mee eens:
‐ Er vinden in een ziekenhuis vele medische handelingen plaats, waarvoor specialistische kennis niet vereist is. Wij tekenen daarbij aan dat er een duidelijke ontwikkeling is naar patiëntenzorg, geïnitieerd in het ziekenhuis, die buiten het ziekenhuis plaatsvindt (transmurale zorg).
‐ In elk ziekenhuis zijn er patiëntengroepen die multidisciplinair behandeld worden, waarbij een goede coördinatie en inhoudelijke kennis nodig zijn. De spina-bifida-arts is daar een goed voorbeeld van. Er zijn werkplekken in een ziekenhuis, zoals de Spoedeisende Hulp, waar een multidisciplinair geschoold arts beter voldoet dan een specialist (al of niet in opleiding) of een basisarts.
In een ziekenhuis is naar onze mening plaats voor artsen die, met een hoger kennisniveau dan een basisarts, het traject van patiënten begeleiden wier behandeling een enkel specialisme overstijgt, zoals bij onze eerste twee opleidingen, met raakvlakken tussen pediatrie en neurologie, en tussen reumatologie, revalidatiegeneeskunde en orthopedie.
Voor artsen is een carrièreperspectief aantrekkelijk waarin men als arts vanuit een brede opleiding een functie kan vervullen binnen de complexe intramurale gezondheidszorg, zowel ten aanzien van bepaalde patiëntengroepen als op coördinerend, beleidsmakend en leidinggevend niveau.
De ziekenhuisarts is geen AGNIO. De ziekenhuisarts is een AGIO, in opleiding voor een functie binnen of buiten het ziekenhuis. De opleiding tot ziekenhuisarts is een keuze voor een carrière in de intramurale gezondheidszorg, net zoals medisch specialist, huisarts of sociaal-geneeskundige een carrièrekeuze is.