HIV/aids in Nederland: betere behandelingsmogelijkheden maken HIV- in plaats van aidssurveillance noodzakelijk

Bilthoven, oktober 1997,

Ten onrechte worden in deze discussie nogal verschillende zaken met elkaar in verband gebracht. Meijler pleitte destijds voor individuele screening van patiënten op HIV-infectie in de gezondheidszorg ter bescherming van hulpverleners.1 In ons artikel constateerden wij slechts dat de surveillance van gevallen van aids, die tot nog toe zeer nuttig is geweest voor trendanalysen en zelfs voor modelschattingen van HIV-prevalentie via onder andere de terugrekenmethode, steeds moeilijker zal worden, doordat het ziektebeloop onder invloed van nieuwe therapieën constant aan veranderingen onderhevig is. Tegelijkertijd neemt echter het aantal HIV-geïnfecteerden dat behandeling behoeft toe. Om desondanks op populatieniveau geïnformeerd te blijven over de verspreiding van HIV-infectie, om preventiebeleid te kunnen vormgeven en zorgaanbod te kunnen plannen, dient de surveillance van HIV-infectie uitgebreid te worden. Voor dat doel is het niet nodig om van met naam bekende individuen te weten of zij met HIV geïnfecteerd zijn. Kortom, zowel werkwijze als doelstelling van de door Meijler bedoelde screening verschilt van die van de door ons bedoelde surveillance. Het door Meijler gevreesde beroepsrisico van HIV-infectie is, evenals iatrogene HIV-infectie, eerder uitgebreid besproken in het Tijdschrift en de geïnteresseerde lezer wordt hiernaar verwezen.23 De precieze manier waarop de uitbreiding van de HIV-surveillance dient plaats te vinden, werd in onze brief nog niet behandeld, enerzijds omdat daarvoor de ruimte ontbrak, anderzijds omdat de besluitvorming daarover nog moet plaatsvinden.