De reactie van de collegae Lekkerkerker en Broekmans van het College ter beoordeling van geneesmiddelen is van belang omdat deze inzicht geeft in de overwegingen die hebben geleid tot de besproken beleidswijziging. Bij de gehanteerde argumenten kunnen wel enkele kanttekeningen gemaakt worden. Dat er bij de behandeling van herpes labialis geen resistentie is beschreven is geen verrassing: deze toepassing van het middel is zoals bekend slechts marginaal effectief. Er dient juist bezorgdheid te bestaan over resistentie bij andere, ernstigere manifestaties van dezelfde virusinfectie waarbij antivirale therapie met hetzelfde middel noodzakelijk is. Overigens worden herpes-simplexvirusisolaten niet routinematig op gevoeligheid voor aciclovir getest. Verder is ons niet duidelijk waaruit de veronderstelde beperkingen bestaan bij deze toepassing voor zelfzorg, als de behandelingsduur en de gebruikte hoeveelheid uitsluitend door de patiënt worden bepaald. De door ons genoemde risico's van onjuiste of langdurige toepassing worden door de recente beleidswijziging onvermijdelijk vergroot; het gaat immers om een relatief goedkoop middel in de vrije verkoop. Bij een dergelijke zeer specifieke werkzaamheid lijkt ons het stellen van de juiste diagnose onontbeerlijk. Uiteraard zijn wij verheugd over het standpunt dat geneesmiddelen waarbij het ontstaan van resistentie problematisch kan zijn de UR-status zullen behouden. De aanduiding ‘problematisch’ is echter niet nader omschreven en blijkbaar wordt deze niet op aciclovir van toepassing geacht. Toch is dit een uniek antiviraal middel, noodzakelijk bij levensbedreigende infecties, dat nu is vrijgegeven voor een relatief onschuldige aandoening waarbij het een beperkte effectiviteit heeft. Het is te vrezen dat de realiteit de gerustheid achterhaalt, zoals dat historisch bij vrijwel alle antimicrobiële middelen is gebeurd. Het beleid in een aantal van de genoemde landen heeft in dit opzicht bevorderend gewerkt.
Aciclovir vrij verkrijgbaar
Leiden, augustus 1996,
De reactie van de collegae Lekkerkerker en Broekmans van het College ter beoordeling van geneesmiddelen is van belang omdat deze inzicht geeft in de overwegingen die hebben geleid tot de besproken beleidswijziging. Bij de gehanteerde argumenten kunnen wel enkele kanttekeningen gemaakt worden. Dat er bij de behandeling van herpes labialis geen resistentie is beschreven is geen verrassing: deze toepassing van het middel is zoals bekend slechts marginaal effectief. Er dient juist bezorgdheid te bestaan over resistentie bij andere, ernstigere manifestaties van dezelfde virusinfectie waarbij antivirale therapie met hetzelfde middel noodzakelijk is. Overigens worden herpes-simplexvirusisolaten niet routinematig op gevoeligheid voor aciclovir getest. Verder is ons niet duidelijk waaruit de veronderstelde beperkingen bestaan bij deze toepassing voor zelfzorg, als de behandelingsduur en de gebruikte hoeveelheid uitsluitend door de patiënt worden bepaald. De door ons genoemde risico's van onjuiste of langdurige toepassing worden door de recente beleidswijziging onvermijdelijk vergroot; het gaat immers om een relatief goedkoop middel in de vrije verkoop. Bij een dergelijke zeer specifieke werkzaamheid lijkt ons het stellen van de juiste diagnose onontbeerlijk. Uiteraard zijn wij verheugd over het standpunt dat geneesmiddelen waarbij het ontstaan van resistentie problematisch kan zijn de UR-status zullen behouden. De aanduiding ‘problematisch’ is echter niet nader omschreven en blijkbaar wordt deze niet op aciclovir van toepassing geacht. Toch is dit een uniek antiviraal middel, noodzakelijk bij levensbedreigende infecties, dat nu is vrijgegeven voor een relatief onschuldige aandoening waarbij het een beperkte effectiviteit heeft. Het is te vrezen dat de realiteit de gerustheid achterhaalt, zoals dat historisch bij vrijwel alle antimicrobiële middelen is gebeurd. Het beleid in een aantal van de genoemde landen heeft in dit opzicht bevorderend gewerkt.