Een urologische ervaring; patiënt in eigen (zieken)huis

L.J.J.M.
Niessen

Knegsel, januari 1991,

Het Feuilleton van Schrijvers is interessant, maar ook beangstigend voor iedere potentiële patiënt uit bedoelde groep. De auteur plaatst nog een vraagteken ten aanzien van de geldigheid van de ongeschreven wet dat de aan het medisch beroep gerelateerde personen een extra risico lopen. Collega Boon zegt: het is een ongeschreven wet; en: er gaat altijd iets mis. Geen van beide auteurs probeert een verklaring te vinden voor het klaarblijkelijke extra risico voor deze groep patiënten. Mijns inziens zijn er twee oorzaken:

– De behandelaar voelt zich verplicht extra veel zorg te besteden. Extra zorg betekent zeker niet betere zorg, want dat zou betekenen dat ‘gewone’ patiënten inadequate zorg zouden krijgen. Extra betekent anders en daarin schuilt het gevaar. De behandelaar gaat buiten zijn normale routine en verliest daardoor een deel van ‘reflexmatige’ denk- en handelprocessen. Deze situatie is mijns inziens geheel vermijdbaar.

– De patiënt kent de risico's en ondergaat daardoor extra stress. Bovendien is hij of zij vaak geneigd zich op een of andere manier te mengen in de wijze van behandeling en verpleging. Deze situatie is voor een deel vermijdbaar indien de patiënt zich in een ‘vreemd’ ziekenhuis en door een ‘niet-gerelateerde’ collega laat behandelen.

L.J.J.M. Niessen