In zijn brief baseert Meijler zijn stellingname op een volgens mij, nogal overdreven praktijkvoorbeeld in de hartcatheterisatie Zelf werk ik in zo'n kamer. Meijler schetst een te bloederig tafereel. Moet hiermee de leek geïmponeerd worden? Verder heeft Meijler het over spoedeisende omstandigheden, waarbij hygiënische maatregelen belemmerend kunnen werken. Welnu, in veel gevallen kan geen HIV-test gedaan worden, omdat spoedpatiënten zich buiten het ziekenhuisregime om aandienen en er meteen gehandeld moet worden: vooral in de cardiologie geldt dat elke seconde telt. Het is daarom veel verstandiger zich als zorgverlener hierop te trainen, zodat deze in alle gevallen veilig kan werken. De maatregel zoals Meijler die wil, het screenen van patiënten, geeft alleen maar schijnveiligheid.
Ik acht het niet verantwoord dat Meijler meteen naar zijn wellicht zwaarste machtsmiddel grijpt dat hem ter beschikking staat, het weigeren van een onderzoek indien de patiënt weigert een HIV-test te ondergaan. Zou overleg over de argumenten van de patiënt niet meer voor de hand liggen (en het zelfs respecteren daarvan)? Een anders wel zeer ongelijke situatie. Het stigma HIV-positief kan de patiënt in een isolement drukken. De besmetting wordt immers veelal gerelateerd aan beladen zaken als (homo)seksualiteit en drugs. Daarnaast kan de patiënt problemen krijgen bij keuringen. Overigens kan de HIV-test ook nog fout-positief zijn.1
Wij moeten er in omgekeerde richting wel aan denken dat de patiënt niets bekend is over de behandelaar en zijn ziekenhuis. Bij het zoeken naar maatregelen om zich te beschermen, zullen wij eerst onze eigen werkmethode onder de loep moeten nemen en daarna daarbuiten, en de patiënt moet wel aan die discussie kunnen deelnemen. Bij interne maatregelen denk ik aan de relatie arts-patiënt en het zich goed laten voorlichten over de risico's, vooroordelen en onkunde en, zoals gesteld, aan de training van hulpverleners op het snel en hygiënisch reageren in acute situaties. Probeer schijnveiligheden te voorkomen. Het is dan ook niet nodig seropositieve patiënten een bel om te doen.
W. Lemmen
Literatuur
Verbrugh HA. Screening van patiënten op HIV-infectie ter preventie van besmetting van zorgverleners in ziekenhuizen. [LITREF JAARGANG="1987" PAGINA="2207-8"]Ned Tijdschr Geneeskd 1987; 131: 2207-8.[/LITREF]
Het testen op HIV-infectie in de cardiologie
Venlo, september 1988,
In zijn brief baseert Meijler zijn stellingname op een volgens mij, nogal overdreven praktijkvoorbeeld in de hartcatheterisatie Zelf werk ik in zo'n kamer. Meijler schetst een te bloederig tafereel. Moet hiermee de leek geïmponeerd worden? Verder heeft Meijler het over spoedeisende omstandigheden, waarbij hygiënische maatregelen belemmerend kunnen werken. Welnu, in veel gevallen kan geen HIV-test gedaan worden, omdat spoedpatiënten zich buiten het ziekenhuisregime om aandienen en er meteen gehandeld moet worden: vooral in de cardiologie geldt dat elke seconde telt. Het is daarom veel verstandiger zich als zorgverlener hierop te trainen, zodat deze in alle gevallen veilig kan werken. De maatregel zoals Meijler die wil, het screenen van patiënten, geeft alleen maar schijnveiligheid.
Ik acht het niet verantwoord dat Meijler meteen naar zijn wellicht zwaarste machtsmiddel grijpt dat hem ter beschikking staat, het weigeren van een onderzoek indien de patiënt weigert een HIV-test te ondergaan. Zou overleg over de argumenten van de patiënt niet meer voor de hand liggen (en het zelfs respecteren daarvan)? Een anders wel zeer ongelijke situatie. Het stigma HIV-positief kan de patiënt in een isolement drukken. De besmetting wordt immers veelal gerelateerd aan beladen zaken als (homo)seksualiteit en drugs. Daarnaast kan de patiënt problemen krijgen bij keuringen. Overigens kan de HIV-test ook nog fout-positief zijn.1
Wij moeten er in omgekeerde richting wel aan denken dat de patiënt niets bekend is over de behandelaar en zijn ziekenhuis. Bij het zoeken naar maatregelen om zich te beschermen, zullen wij eerst onze eigen werkmethode onder de loep moeten nemen en daarna daarbuiten, en de patiënt moet wel aan die discussie kunnen deelnemen. Bij interne maatregelen denk ik aan de relatie arts-patiënt en het zich goed laten voorlichten over de risico's, vooroordelen en onkunde en, zoals gesteld, aan de training van hulpverleners op het snel en hygiënisch reageren in acute situaties. Probeer schijnveiligheden te voorkomen. Het is dan ook niet nodig seropositieve patiënten een bel om te doen.
Verbrugh HA. Screening van patiënten op HIV-infectie ter preventie van besmetting van zorgverleners in ziekenhuizen. [LITREF JAARGANG="1987" PAGINA="2207-8"]Ned Tijdschr Geneeskd 1987; 131: 2207-8.[/LITREF]