In de door ons aangehaalde publikaties wordt de ACPA-test beschreven als zeer specifiek voor de ziekte van Wegener.12 Onze eerste ervaringen met deze bepaling leken hiermee in overeenstemming. Onlangs zagen wij echter ook enkele patiënten met een gegeneraliseerde vasculitis, zonder klinisch of histologisch vermoeden van de ziekte van Wegener, bij wie de ACPA-test positief bleek. Hoewel wij reeds wezen op de moeilijkheden om de ziekte van Wegener op grond van een biopt af te bakenen van andere vormen van gegeneraliseerde vasculitis, hebben wij de indruk dat de discrepantie tussen histologische en immunologische uitkomsten hierdoor niet altijd verklaard wordt. De door collegae Jacobs en Rasker beschreven patiënt is hier ook een voorbeeld van. Ook de recente publikatie van Lockwood et al. zou een aanwijzing kunnen zijn dat de ACPA-test niet geheel specifiek is voor de ziekte van Wegener.3 Het staat echter niet vast of met de door hem gebruikte RIA dezelfde antistoffen worden aangetoond als met de indirecte fluorescentietest waarmee ACPA's worden aangetoond.
Wij onderschrijven dan ook de stelling van collegae Jacobs en Rasker dat nader onderzoek naar de specificiteit van de ACPA-test is aangewezen. Dit neemt niet weg dat wij de ACPA-test nog steeds beschouwen als een aanwinst bij de diagnostiek van de ziekte van Wegener, en wellicht ook van andere vormen van vasculitis.
K.J. Parlevliet
W. Bronsveld
Literatuur
Woude FJ van der, Rasmussen N, Lobatto S, et al. Autoantibodies against neutrophils and monocytes: tool for diagnosis and marker of disease activity in Wegener's granulomatosis. Lancet 1985; i: 425-9.
Gross WL, Lüdemann G, Kiefer G, Lehmann H. Anticytoplasmic antibodies in Wegener's granulomatosis. Lancet 1986; i: 806.
Lockwood CM, Jones S, Moss DW, Bakes D, Whitaker KB, Savage COS. Association of alkaline fosfatase with an autoantigen recognised by circulating anti-neutrophil antibodies in systemic vasculitis. Lancet 1987; i: 716-8.
Vasculitis: een spectrum van uiteenlopende ziektebeelden met gemeenschappelijke pathogenese
Amsterdam, september 1987,
In de door ons aangehaalde publikaties wordt de ACPA-test beschreven als zeer specifiek voor de ziekte van Wegener.12 Onze eerste ervaringen met deze bepaling leken hiermee in overeenstemming. Onlangs zagen wij echter ook enkele patiënten met een gegeneraliseerde vasculitis, zonder klinisch of histologisch vermoeden van de ziekte van Wegener, bij wie de ACPA-test positief bleek. Hoewel wij reeds wezen op de moeilijkheden om de ziekte van Wegener op grond van een biopt af te bakenen van andere vormen van gegeneraliseerde vasculitis, hebben wij de indruk dat de discrepantie tussen histologische en immunologische uitkomsten hierdoor niet altijd verklaard wordt. De door collegae Jacobs en Rasker beschreven patiënt is hier ook een voorbeeld van. Ook de recente publikatie van Lockwood et al. zou een aanwijzing kunnen zijn dat de ACPA-test niet geheel specifiek is voor de ziekte van Wegener.3 Het staat echter niet vast of met de door hem gebruikte RIA dezelfde antistoffen worden aangetoond als met de indirecte fluorescentietest waarmee ACPA's worden aangetoond.
Wij onderschrijven dan ook de stelling van collegae Jacobs en Rasker dat nader onderzoek naar de specificiteit van de ACPA-test is aangewezen. Dit neemt niet weg dat wij de ACPA-test nog steeds beschouwen als een aanwinst bij de diagnostiek van de ziekte van Wegener, en wellicht ook van andere vormen van vasculitis.
Woude FJ van der, Rasmussen N, Lobatto S, et al. Autoantibodies against neutrophils and monocytes: tool for diagnosis and marker of disease activity in Wegener's granulomatosis. Lancet 1985; i: 425-9.
Gross WL, Lüdemann G, Kiefer G, Lehmann H. Anticytoplasmic antibodies in Wegener's granulomatosis. Lancet 1986; i: 806.
Lockwood CM, Jones S, Moss DW, Bakes D, Whitaker KB, Savage COS. Association of alkaline fosfatase with an autoantigen recognised by circulating anti-neutrophil antibodies in systemic vasculitis. Lancet 1987; i: 716-8.