Samenvatting
In een retrospectief onderzoek werden, over de periode 1983-1991, 16 patiënten met metastasen in de schildklier onderzocht om na vergelijking van de resultaten met die in de literatuur een advies te geven inzake de behandeling. Het betrof 11 vrouwen en 5 mannen met een gemiddelde leeftijd bij diagnose van 62 jaar. De aard van de primaire tumor was zeer divers zonder duidelijke voorkeur voor één bepaald type. Het interval tussen het manifest worden van de primaire tumor en de schildkliermetastase was 0-9 jaar. De behandeling bestond uit chemotherapie, radiotherapie, chirurgie, of een combinatie van chirurgie en radiotherapie. Bij 2 patiënten werd afgezien van behandeling. De mediane overleving was 9 maanden. Alle patiënten hadden uiteindelijk ergens in het lichaam tekenen van de oorspronkelijke ziekte. De lokale controle wordt beschreven.
Mits er geen (dreigende) luchtwegobstructie is, wordt een afwachtend beleid geadviseerd bij snel progressieve algemene ziekte, multipele metastasen of een kort ziektevrij interval. Bij (dreigende) luchtwegobstructie, een solitaire metastase of een lang ziektevrij interval is geïndividualiseerde behandeling aangewezen met als doel verlenging van de klachtenvrije periode door het voorkomen van lokale problemen.
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
(Geen onderwerp)
Rotterdam, maart 1993,
Met genoegen lazen wij het artikel van Van der Sangen, Wiggers en Eggermont waarin zij een overzicht geven van 16 patiënten met metastasen in de schildklier (1993; 295-8). Gezien de zeldzaamheid van het fenomeen ‘metastasen in de schildklier’ willen wij gaarne de ziektegeschiedenis toevoegen van een patiënt welke recentelijk door ons behandeld werd.
Het betreft een 82-jarige man, met klachten van heesheid en slikklachten ten gevolge van een zwelling in de hals. De voorgeschiedenis vermeldde een amputatie van het onderbeen, 3 jaar geleden, vanwege een chondrosarcoom van de calcaneus. Bij het preoperatieve onderzoek werd een gecalcificeerde uninodulaire afwijking in het rechter deel van de schildklier gevonden, waarbij wij ondanks herhaald cytologisch onderzoek niet tot een juiste diagnose konden komen. Mede gezien de lokale progressie met bijbehorende klachten werd besloten tot een totale hemistrumectomie. Gezien de ingroei in de trachea werd partieel de trachea mede gereseceerd. Het microscopisch onderzoek toonde dat er sprake was van een metastase van een osteosarcoom van hoge graad met chondrosarcomateuze differentiaties. Bij onze patiënt ontstond na 2 maanden een ernstige ingroei in de trachea, waarvoor tracheotomie werd verricht. Hij overleed 10 maanden na de schildklieroperatie ten gevolge van longmetastasen.
Zoals de auteurs stellen, wordt bij een solitaire schildkliernodus in het algemeen niet aan een metastatisch proces gedacht. Het moge echter duidelijk zijn dat – ook in het geval men wel op het goede spoor is gekomen – een palliatieve hemistrumectomie, vooral ter voorkoming van luchtweg- of slokdarmobstructie, raadzaam is.1 Om het belang van de mededeling van Van der Sangen, Wiggers en Eggermont te adstrueren hebben wij gemeend ook deze bijzondere metastasering onder de aandacht te moeten brengen.
Spjut HJ, Dorfman HD, Fechter RE. Tumors of bone and cartilage. Atlas of tumor pathology. Washington DC: Armed forces Institute of Pathology, 1971: 85-110. (Series 2; part 5.)
(Geen onderwerp)
Rotterdam, april 1993,
Met belangstelling namen wij kennis van de casus van de collegae Veen, Baggen, Van den Ingh en Bakx. Uit deze ziektegeschiedenis blijkt duidelijk hoe bedreigend een metastase in de schildklier kan zijn. De noodzaak van partiële trachearesectie geeft aan hoe belangrijk het is om preoperatief met behulp van beeldvormend onderzoek in te schatten in hoeverre de afwijkingen te reseceren zijn.