Initiatieven tot verhoogde doelmatigheid van de dermatologische patiëntenzorg

Groningen, september 2006,

Collega Van de Kerkhof bespreekt in zijn artikel (2006:1873-6) de teledermatologie. Hij beschrijft onder andere dat bij een door ons verricht onderzoek standaard twee digitale opnamen van de patiënt worden gemaakt. In ons artikel wordt echter duidelijk vermeld dat er tenminste drie opnamen werden gemaakt, namelijk een overzichtsfoto en twee detailfoto’s uit twee richtingen.1

Van de Kerkhof citeert het artikel van Mahendran et al.2, waarin een lage concordantie wordt genoemd tussen teledermatologische diagnose en ‘live’-diagnose. Recente grotere onderzoekingen gaven voor oncologische problematiek een overeenstemming van ruim 90%.3 4 De gouden standaard voor dermatologen bestaat niet.5 Het is daarom gebruikelijk om de interobserverovereenstemming te vermelden,6 hetgeen Van de Kerkhof nalaat. Deze bedroeg 92% in het onderzoek van Whited et al.7 Als we de intraobserverovereenstemming vergelijken met de waarden van Pak et al.,3 namelijk 90,6%, dan zien wij een vergelijkbare concordantie.

De opmerkingen over het dermatologisch onderzoek worden niet cijfermatig onderbouwd. Bij gebruikmaking van een korte film, via een digitale camera of webcam, kan de overeenstemming tussen een teledermatologische diagnose en een live-diagnose toenemen.8 Van de Kerkhof wijkt in zijn caput af van de Nederlandse richtlijnen, gepubliceerd in het Nederlands Tijdschrift voor Dermatologie en Venereologie,9 en schetst een onvolledig beeld van de mogelijkheden van teledermatologische consultatie. Deze vorm van consultatie kan wel degelijk en in toenemende mate worden toegepast bij diagnostiek en behandeling en niet alleen als voortgangscontrole bij een reeds gestelde diagnose.

Nijmegen, september 2006,

Collega’s Knol et al. wijzen erop dat teledermatologische consultatie in toenemende mate toepasbaar is voor diagnostiek en behandeling. Echter, op dit moment zijn er onvoldoende argumenten om te mogen concluderen dat de teledermatologische consultatie de ‘face to face’-consultatie kan vervangen zonder in te leveren op de kwaliteit van de diagnostiek. Natuurlijk is het zo dat de interobserveranalyse waar zij over spreken, steun geeft aan de mogelijke validiteit van teledermatologie bij de diagnostiek van huidaandoeningen. Maar voordat teledermatologie gepositioneerd kan worden als regulier onderdeel in de diagnostiek van huidaandoeningen, dient vastgesteld te worden dat het aantal gemiste aandoeningen bij teledermatologie niet groter is dan het aantal gemiste aandoeningen bij het face-to-facecontact met de dermatoloog. In het door Knol et al. geciteerde onderzoek van Pak et al. bleek dat teledermatologie een ‘lower diagnostic certainty level’ had.1 Ik blijf dan ook van mening dat ‘een nadere analyse is aangewezen voor plaatsbepaling van teledermatologie in Nederland’.