Lumbale hernia nuclei pulposi; niet altijd eerst conservatief behandelen

Groningen, juli 1992,

Zonder de strekking van de klinische les van collegae Bartels en Frenken te willen afzwakken (1992;1385-7), wil ik er hier op wijzen dat het van belang is voor de eerste lijn te weten dat de echte indicatie voor operatieve behandeling of chemonucleolysis bij hernia nuclei pulposi bestaat uit radiculaire pijn en niet uit een neurologische beperking; dit met uitzondering van een ernstig cauda equina-syndroom. 1 Dit was ook de conclusie van Braakman et al.: ‘De indicatie tot spoedige operatie bij spierkrachtvermindering lijkt minder stringent dan door vele neurochirurgen wordt aangenomen’.2

Nijmegen, augustus 1992,

Uit het door collega Deutman aangehaalde onderzoek van Braakman et al. blijkt inderdaad dat bij een groot aantal van de geopereerde patiënten (75%) het preoperatief aanwezige krachtverlies hersteld is.12 De auteurs hebben echter niet onderzocht of spoedige operatie bij een acuut ontstaan of snel progressief krachtverlies ten gevolge van wortelcompressie (een deel van de groep patiënten die wij juist onder de aandacht willen brengen) een even goed resultaat heeft als operatie op een veel later tijdstip.

Daarentegen schrijven zij dat behalve het cauda equina-syndroom ook de snel progressieve parese een indicatie is voor spoedige operatie.13 Ook Weber stelt in zijn inmiddels fameuze onderzoek dat chirurgie de therapie van keus is indien de compressie van de zenuwwortel ‘direct’ na het ontstaan van een parese opgeheven kan worden.4

Weber concludeert echter ook dat krachtvermindering een twijfelachtige indicatie voor operatie vormt indien de duur van het bestaan ervan onbekend is.4 Mede op grond van deze uitspraak komen Braakman et al. tot de door Deutman aangehaalde conclusie,12 die onzes inziens en blijkbaar ook volgens anderen zeker niet geldt voor de acuut ontstane of snel progressieve parese.