Ruim een derde artsen voldoet aan burn-outcriteria

Nieuwsbeeld

Meeste werkvoldoening bij radiotherapeuten

De prevalentie van burn-out en professionele voldoening varieert per medisch specialisme. Een groot Amerikaans onderzoek laat zien dat 37,9% van de artsen in academische ziekenhuizen voldoet aan de criteria voor een burn-out en 39,3% aan de criteria voor professionele voldoening.

Dat concluderen de onderzoekers op basis van een vragenlijst die werd verspreid onder 15 academische instellingen (JAMA Network Open. 2023; online 15 december). In totaal deden er 18.719 artsen mee, ongeveer de helft van alle uitgenodigden (n = 37.511).

Burn-out werd teruggebracht tot twee componenten: uitputting door werk en interpersoonlijke terugtrekking. Hiervoor werden 10 vragen gesteld met antwoordopties op een 5-puntenschaal, variërend van ‘helemaal niet’ tot ‘extreem’. Artsen voldeden aan het criterium burn-out als ze hoger dan 3,325 van de 10 scoorden; dit op basis van een eerder bepaald afkappunt.

Professionele voldoening werd gebaseerd op blijdschap, zingeving, tevredenheid, zelfeffectiviteit, , zich de moeite waard voelen en het idee een zinvolle bijdrage te leveren op het werk. Hiervoor werden 6 vragen gesteld met een 5-puntenschaal, variërend van ‘helemaal niet waar’ tot ‘helemaal waar’. Artsen hadden professionele voldoening als ze hoger dan 7,5 van de 10 scoorden; dit op basis van een eerder bepaald afkappunt.

Een van de beperkingen die de onderzoekers noemen is de lage respons. Verder vermelden zij ook dat de resultaten mogelijk niet generaliseerbaar zijn naar andere academische en niet-academische ziekenhuizen.

‘Artsen melden zich niet snel bij een bedrijfsarts, maar onze preventieve spreekuren geven ons wel de indruk dat veel artsen en verpleegkundigen aan hun grens zitten,’ zegt Nannet van der Geest-Blankert, bedrijfsarts bij het Radboudumc, in reactie. ‘Daar maken we ons zorgen over. Artsen willen de best mogelijke zorg geven, maar dat is lang niet altijd haalbaar. Er zijn grenzen aan financiële middelen en menskracht. Ondertussen blijven de verwachtingen hoog. Dit komt ook door richtlijnen, kwaliteitscriteria en concurrentie. Werknemers leggen zichzelf ook hoge normen op. Dit kan leiden tot ongezond doorgaan, en tot gevoelens van eenzaamheid en gezondheidsklachten. Daar komt bij dat iemand die kwetsbaar is zich in een prestatiegerichte, competitieve omgeving niet veilig voelt. Mensen durven zich vaak niet uit te spreken.’