Tijdens de golven van de covid-19-epidemie is er één vaardigheid essentieel gebleken om de ziekenhuiszorg draaiende te houden: flexibiliteit. Dat geldt op landelijk niveau voor de spreiding van IC-patiënten, op lokaal niveau voor de zoektocht naar een isolatiebed, maar vooral ook op werknemersniveau voor de inzet van personeel op de plekken waar dat het hardst nodig was.
Zo werd ik tijdens de eerste golf als aios interne geneeskunde teruggeroepen naar de intensive care (IC) van een perifeer centrum. Tijdens de tweede golf kletste ik als vaccinatiearts met vitale senioren. En tijdens de derde golf beoordeelde ik peuters door een hek in de afgesloten isolatiehoek van een vluchtelingenkamp in Griekenland. In het ziekenhuis werd ik vooral omringd door jonge collega’s, die ongeacht hun specialisatie elke dag op een andere afdeling werkzaam waren: van Spoedeisende Hulp (SEH) en IC tot covid-19-afdeling.
Niet bekwaam?
Toch wrong er iets in de ziekenhuizen, want het…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Complimenten
Wat een prachtig pleidooi, Anna!
Helemaal mee eens
Beste Anna, helemaal met je eens. Soms heb ik het gevoel, dat dit met name in de Nederlandse setting speelt. "Algemeen" - eventueel met een aandachtsgebied - is voor de gewone praktijkvoering in een ziekenhuis goed genoeg. Het doet me deugd dit nu via de jeugd te horen. Jullie zijn onze toekomst, dus ga ervoor! Met hartelijke groet, Tom Kluck
Generalist
Binnen de interne geneeskunde roepen we dit al jaren: we zijn generalisten. Maar intussen bewegen we steeds meer in de richting van hyperspecialisatie. Ik hoop van harte dat je pleidooi weerklank krijgt.