Zeg me dat het niet zo is

Vrijdagmiddag vijf uur, we worden een gesprekskamer ingeleid. In de kamer zitten 14 witte jassen. De neuroloog, kindercardioloog en kinderintensivist zijn aanwezig, met aan hun zij een arts in opleiding. Plus de verpleegkundige met achterwacht, een maatschappelijk werker en één van de chirurgen die de operatie heeft uitgevoerd. De scans hangen al voor de lichtbak. Er is overduidelijk hersenschade te zien. In mijn hoofd heb ik de beslissing direct genomen. Dit is niet de kwaliteit van leven die wij onze dochter gunnen.