Wensgeneeskunde – het gebruik van medische technieken op expliciet verzoek van de patiënt, zonder dat er medische noodzaak is – gebeurt in de dagelijkse praktijk. Soms lijkt het erop dat dit fenomeen toeneemt. In een kwalitatief onderzoek onder huisartsen en plastische chirurgen konden alle deelnemers zich patiënten voor de geest halen waarbij zij, zonder dat dit medisch noodzakelijk was, soms tegen hun eigen oordeel in, meegingen in de wens van een patiënt of cliënt.1
Er zijn allerhande voorbeelden van wensgeneeskunde. Internationaal zijn dat bijvoorbeeld de keizersnee op verzoek, het uitvoeren van jongensbesnijdenis en het voorschrijven van cognitieverbeteraars zoals modafinil.2,3 In de Nederlandse praktijk gaat het om het geven van bètablokkers bij rijexamens of het voorschrijven van huidblekende crème, het uitvoeren van nodeloze diagnostiek of het verrichten van een borstvergroting.1
Als artsen vaker ingaan op verzoeken van patiënten die buiten het medische domein liggen, zijn ze dan nog…
Reacties