Vochtverlies per anum: een schrijnend probleem

- Thirtyfive patients with soiling without faecal incontinence underwent anorectal function investigations. The causes, the effect of treatment on soiling and on anorectal function were studied. The anorectal function investigations (manometry, rectal capacity and continence reserve) were compared with 133 patients without faecal soiling or incontinence. The most frequent causes were haemorrhoids (8), rectal prolapse (6), mucosal prolapse (4), fistulae (3), proctitis (2), faecal impaction (2), rectocele with intussusception (2) and scars after fistulectomy (2). Inspection and proctoscopy were generally sufficient to establish a diagnosis; in 2 patients the diagnosis of rectocele was only established after defaecography. Anal manometry, rectal capacity and continence reserve showed no statistically significant differences between both groups, did not contribute to the diagnosis and did not change after treatment. An exception were patients with a rectal prolapse, who had a low basal sphincter pressure and a limited continence reserve. Appropriate therapy resulted in complete relief or improvement in 88 of the patients.

Samenvatting

Bij 35 patiënten met vochtverlies per anum zonder incontinentie voor faeces (soiling) werd door middel van functie-onderzoek van anus en rectum (manometrie, rectale capaciteitsmeting en incontinentietest) gekeken naar de oorzaken. Het effect van de ingestelde therapie op de klachten en het functie-onderzoek van anus en rectum werden beoordeeld. De resultaten van dit onderzoek werden vergeleken met die bij 133 patiënten zonder soiling of incontinentie. De meest voorkomende oorzaken waren hemorroïden (8), rectumprolaps (6), mucosaprolaps (4), fistels (3), proctitis (2), impactie van faeces (2), rectokèle met intussusceptie (2) en littekens na fistulectomie (2). De diagnose bleek goed te stellen met inspectie en proctoscopie; bij slechts 2 patiënten werd de diagnose rectokèle pas bij defecografie gesteld. De resultaten van anale manometrie, rectale capaciteitsmeting en de incontinentietest verschilden niet in beide groepen, leverden geen bijdrage tot de diagnose en veranderden niet door de behandeling. Patiënten met een rectumprolaps vormden een uitzondering; zij hadden een verlaagde rustdruk van de M. sphincter ani en een zeer beperkte continentiereserve. Na passende therapie waren bij 88 van de patiënten de klachten verdwenen of verminderd.