Inleiding
Psoriasis is een veel voorkomende huidaandoening waarbij hyperproliferatie van de epidermis, veranderde keratinisatie en inflammatie op de voorgrond staan.12 Diverse standaardbehandelingen zijn beschikbaar: lokale toediening van corticosteroïden, behandeling met ditranol, teer, foto(chemo)therapie, methotrexaat en retinoïden. Deze behandelingen zijn echter niet onbeperkt toepasbaar vanwege diverse nevenwerkingen. Algemeen bekend is dat corticosteroïden bij langdurige applicaties atrofie van de huid kunnen veroorzaken. Versnelde veroudering van de huid en spinocellulaire carcinomen kunnen optreden na herhaalde kuren met foto(chemo)-therapie. Extracutane bijwerkingen zijn beschreven bij behandeling met methotrexaat en retinoïden.1-7 Mede daarom heeft het ontwikkelen van nieuwe therapieën een hoge prioriteit, waarbij gestreefd wordt naar een hoge effectiviteit en een lage toxiciteit.
Een rijke scala van experimentele farmaca is getest op bruikbaarheid bij de behandeling van psoriasis, zoals ciclosporine, fumaarzuur, van vitamine A-zuur afgeleide stoffen, remmers van ontstekingsmediatoren en vitamine D3-analogen.
In 1985 beschreven Morimoto en Kumahara het gunstige beloop…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties