Samenvatting
- De craniofaciale chirurgie heeft zich in de afgelopen drie decennia ontwikkeld tot een vakgebied met een eigen identiteit.
- De Fransman Tessier kan als grondlegger gezien worden met zijn concept van intracraniële benadering van aangezichtsmalformaties.
- Sedertdien hebben zich ontwikkelingen voorgedaan op het gebied van nieuwe operatietechnieken, met distractieosteogenese als recentste, en verbeterde fixatietechnieken met behulp van oplosbare miniplaatjes en schroeven.
- Microchirurgie en gevasculariseerde bottransplantaten worden tegenwoordig toegepast en leveren voorspelbare resultaten.
- De diagnostiek is sterk verbeterd met de introductie van driedimensionale CT-beelden en modellen, waardoor operaties beter kunnen worden gepland en de pathologische afwijkingen beter worden begrepen.
- Genmutatieanalysen geven de klinische diagnostiek een genetisch fundament.
- De toekomst zal vereenvoudiging van de chirurgie laten zien. Onderzoek op biomoleculair niveau zal tot beter inzicht in de embryopathogenese en gerichtere behandeling leiden. De psychosociale consequenties voor de patiënten zullen centraler komen te staan in de multidisciplinaire teambehandeling.
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties