Vijftig jaar behandeling van stotteren bij jonge kinderen

- Developmental stuttering involves a disruption in the smooth connection of sounds or syllables that is characterised by multiple interruptions within a word, such as repetitions of sounds, syllables and parts of words, elongation of words and blockades.

- During the course of the past fifty years, three phases can be distinguished in the management of developmental stuttering, characterised by a shift in stress from the environmental factors to the role of the organic, i.e. non-psychological, factors.

- Initially, the parents of toddlers and pre-school children were advised to pay no attention to stuttering behaviour. Then the problem would disappear the quickest of its own accord.

- After 1985, the stress came to be placed on reducing the level of expectations, for example by speaking to the child more slowly and using shorter and less complex sentences. Another new aspect was that the parents learned to discuss stuttering with the child in a sympathetic and accepting manner.

- Since 2000, an approach has been introduced in the Netherlands in which parents are taught to respond verbally to both fluent and non-fluent speech. Emphasis is given to rewarding fluent speech, such as in the Australian Lidcombe Program, but the parents are also taught to react to stuttered speech once in a while.

- At present, early treatment is accepted as a way of preventing chronic stuttering, even if this means that some children will be treated that would have recovered in any case and even though the exact yield is not yet clear. Clinical practice shows that early treatment almost always succeeds in limiting the severity of stuttering to a mild form.

Samenvatting

- Bij ontwikkelingsstotteren is er sprake van een verstoring in het vloeiend verbinden van klanken en lettergrepen, gekenmerkt door veelvuldige onderbrekingen binnen de grenzen van het woord, zoals klank-, lettergreep- en woorddeelherhalingen, verlengingen en blokkades.

- In de afgelopen halve eeuw kan men 3 fasen onderscheiden in de aanpak van het ontwikkelingsstotteren, waarbij een verschuiving waarneembaar is van het accent op de omgevingsfactoren naar de rol van de organische, dat wil zeggen de niet-psychologische factoren.

- Aanvankelijk werd ouders van peuters en kleuters geadviseerd geen aandacht op het stotteren te vestigen. Dan zou de aandoening het snelst vanzelf overgaan.

- Na 1985 kwam er een groot accent te liggen op het verlagen van de verwachtingen, zoals met een rustiger tempo en in kortere en minder complexe zinnen tegen het kind spreken. Nieuw was ook dat de ouders leerden om op een invoelende en accepterende manier met hun kind over het stotteren te spreken.

- Vanaf 2000 werd in Nederland een aanpak geïntroduceerd waarin ouders leren om verbaal te reageren op de vloeiende en ook op de niet-vloeiende spraak. Het accent ligt op het belonen van vloeiende spraak, zoals bij het Australische Lidcombe-programma, maar hierbij leren de ouders tevens om af en toe te reageren op een gestotterde uiting.

- Op dit moment wordt vroegbehandeling geaccepteerd om chronisch stotteren te kunnen voorkomen, ook al worden daarmee kinderen behandeld die anders ook wel waren hersteld en ook al is niet duidelijk wat precies het rendement is. De klinische praktijk leert dat met vroegbehandeling de ernst van het stotteren vrijwel altijd tot een geringe vorm beperkt kan blijven.