De titel voor dit commentaar is niet origineel, maar afkomstig van een recent politiek symposium, waarin de absurditeit van bepaalde overheidsmaatregelen werd bekritiseerd. Het absurdisme is geen uitvinding van de filosoof Albert Camus; de geneeskunde heeft er duizenden jaren lang bij gebrek aan beter op gesteund.1 Pas gedurende de laatste honderd jaar is de moeizame weg van de door het experiment te toetsen hypothese ingeslagen. Hoewel de specialistische geneeskunde langzamerhand ondenkbaar geworden is zonder dit fundament, zijn er steeds meer tekenen dat het aan de ‘pseudowetenschap’ inherente absurdistische denken virale eigenschappen krijgt. Nog maar enkele jaren geleden liet Dunning een waarschuwend woord klinken over de problemen die zouden kunnen ontstaan door vermenging van geloof en wetenschap: naast bekende geloofsuitingen zoals homeopathie, acupunctuur, iriskijken en aardstralenbestrijding vroeg hij aandacht voor de volgens hem onrustbarende opkomst van de ‘pseudowetenschap’: magische handelingen die verhuld worden achter een rookgordijn van termen afkomstig uit…
Artikelinformatie
Reacties