Verhoudingsgewijs gering gebruik door allochtone inwoners van verplaatsingsvoorzieningen voor gehandicapten in Nederland

– In order to check whether immigrants and nationals in the Netherlands behave differently in connection with the application for mobile facilities for handicapped people, a retrospective, comparative study was carried out in The Hague and Rotterdam, where more than 20 of the immigrants reside. A total of 600 applicants for mobile facilities in 1986 were selected at random, 300 from Rotterdam and 300 from The Hague; based on the surname of the applicant, the latter was considered to be either an immigrant or a national. Mobile facilities are the most frequently provided facilities. The division between the different nationalities involving the applications was derived from the demographic figures of both cities. Moreover various characteristics of a minor group of immigrant and national applicants for mobile facilities were analysed.

In both cities fewer immigrants had applied for a mobile facility than might have been expected on the basis of the demographic figures. To substantiate this, a similar study was made of a file on 1477 clients, who had a mobile facility on loan from the Community Health Service in The Hague. Fewer immigrants than might have been expected on the basis of the demographic figures, had a mobile facility on loan.

Immigrants, compared to nationals, are lagging considerably behind with respect to using mobile facilities from the facility package of the General Disablement Act (p < 0.05). It was noticeable from the characteristics of the applicants and users of mobile facilities, that applications from immigrants for a mobile facility were mostly submitted by an official of a convalescence institute. Applications from immigrants mostly involved young people suffering from neurological disorders. National applicants and users of a mobile facility mostly submitted the application themselves; they had a higher average age and often suffered from neurological disorders or diseases of joints and muscles.

Samenvatting

Om na te gaan of er verschillen zijn in aanvraaggedrag met betrekking tot verplaatsingsvoorzieningen voor gehandicapten tussen allochtonen en autochtonen in Nederland, werd een retrospectief vergelijkend onderzoek verricht in Den Haag en Rotterdam, in welke steden ruim 20 van de allochtonen van Nederland woont. Op aselecte wijze werden in totaal 600 aanvragen voor verplaatsingsvoorzieningen in 1986 getrokken, 300 uit Rotterdam en 300 uit Den Haag; op grond van de achternaam werd de aanvrager beschouwd als allochtoon dan wel als autochtoon. Verplaatsingsvoorzieningen vormen de frequentst verstrekte voorzieningen. De verdeling tussen de verschillende nationaliteiten van de aanvragen werd afgezet tegen de demografische gegevens van de beide steden. Voorts werd bij een kleinere groep een aantal kenmerken van allochtone en autochtone aanvragers van verplaatsingsvoorzieningen geanalyseerd.

In beide steden bleken minder allochtonen een aanvraag in te dienen voor een verplaatsingsvoorziening dan op grond van demografische cijfers mocht worden verwacht. Ter bevestiging werd een soortgelijk onderzoek gedaan bij een bestand van 1477 cliënten die een verplaatsingsvoorziening in bruikleen hadden bij de Gemeenschappelijke Medische Dienst in Den Haag. Ook hier bleek dat minder allochtonen een verplaatsingsvoorziening in bruikleen hadden dan op grond van demografische cijfers mocht worden verwacht.

De belangrijkste conclusie is dat allochtonen ten opzichte van autochtonen een aanzienlijke achterstand hebben met betrekking tot het gebruik van verplaatsingsvoorzieningen uit het pakket van de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (AAW). Dit verschil was significant (p ≤ 0,05). Bij de kenmerken van de aanvragers en gebruikers van verplaatsingsvoorzieningen viel op dat bij allochtonen de aanvraag om een verplaatsingsvoorziening meestal door een functionaris van een revalidatie-instituut gedaan werd. Het ging bij allochtonen voornamelijk om jonge mensen met een neurologische aandoening. Autochtone aanvragers en gebruikers van een verplaatsingsvoorziening verzorgden meestal zelf hun aanvraag; dezen hadden een hogere gemiddelde leeftijd en er was bij hen vaak sprake van een neurologische aandoening of een aandoening van het bewegingsapparaat.