Inleiding
de ziekte
Het Wolfram-syndroom is een progressieve neurodegeneratieve afwijking, die voor het eerst werd beschreven in 1938 door Wolfram en Wagener.1 Het is een autosomaal recessief overervende aandoening, waarbij in ongeveer 25 van de betreffende families consanguïniteit voorkomt.2 De diagnostische minimumcriteria zijn juveniele insulineafhankelijke diabetes mellitus en opticusatrofie. Deze kenmerken manifesteren zich meestal in het eerste decennium. In het tweede decennium wordt bij veel van de aangedane personen ook centrale (hypothalame) diabetes insipidus (73) en slechthorendheid van de hoge tonen (62) gevonden.3 Een gangbaar acroniem is ‘DIDMOAD-syndroom’ (‘diabetes insipidus, diabetes mellitus, opticusatrofie en doofheid’). Additionele ziektekenmerken die in latere decennia kunnen optreden zijn: dilatatie van de urinewegen (58), neurologische complicaties (cerebellaire ataxie en/of myoclonus in 62 van de gevallen), gastro-intestinale motiliteitsstoornissen (24) en primaire gonadale atrofie (70).3 Uiteenlopende psychiatrische stoornissen komen bij ongeveer 60 van de patiënten op volwassen leeftijd voor; 25 van deze patiënten…
Artikelinformatie
Reacties