Samenvatting
Doel
Het valideren van risicoscores voor het voorspellen van diabetes mellitus type 2 in de Nederlandse populatie.
Opzet
Prospectieve cohortstudie.
Methode
Aan de hand van 12 basale risicoscores en 13 uitgebreide risicoscores met biomarkers werd het risico op het ontstaan van diabetes mellitus type 2 in een periode van 7,5 jaar berekend in een prospectief cohort van 38.379 Nederlandse mannen en vrouwen. Het optreden van diabetes werd nagegaan door herhaalde vragenlijsten en werd gevalideerd met informatie uit medische dossiers. Het vermogen van risicoscores om individuen met een hoog risico correct te identificeren werd bepaald met de c-statistiek. De capaciteit van de risicoscores om het absolute risico juist te kwantificeren werd bepaald door de afwijking tussen voorspeld en geobserveerd risico in de populatie te testen.
Resultaten
Het vermogen van de basale risicoscores om individuen met een hoog risico te identificeren was goed, met c-statistieken variërend van 0,74 (95%-BI: 0,73-0,75) tot 0,84 (0,82-0,85). De uitgebreide risicoscores konden individuen met een hoog risico zeer goed identificeren, met c-statistieken tussen 0,81 (0,80-0,83) en 0,93 (0,92-0,94). De meeste risicoscores waren echter onvoldoende in staat om het absolute risico op diabetes correct te kwantificeren; meestal werd het risico op diabetes overschat. Alleen het basale KORA-model kon het absolute risico in onze populatie goed kwantificeren.
Conclusie
In de Nederlandse populatie kunnen risicoscores voor het ontstaan van diabetes type 2 individuen met een hoog risico goed identificeren. Toevoeging van biomarkers verbetert dit. Kwantificeren van het absolute risico op diabetes lukt bij de meeste risicoscore echter onvoldoende.
Reacties