Twaalf jaar infectiebeleid in een verpleeghuis

To evaluate the management of infections in a nursing home.

Design

A descriptive study of yearly reviews of 1981-1992.

Location

Nursing home De Bieslandhof, Delft.

Patients and method

Of all the patients admitted during a year in the nursing home, the prescribed antimicrobial therapy differentiated by localisation of infection was registered. Whenever prescription of antimicrobial therapy was considered, the use of an indwelling catheter was limited and urine was collected for culturing.

Results

From 1981-1984 the number of patients with an indwelling catheter decreased to 50 as did the number of patients who needed recurrent antimicrobial therapy. From 1985 on, the patients receiving a simple or repeated antimicrobial therapy courses were 20 and 7, respectively, of the total population. Per 1000 patient days 0.9 urinary and 1.1 airway infections were treated; other infections played a minor part. Non-catheterised nursing home patients or non-catheterised patients just admitted from the hospital had more urinary E. coli infections than patients who had been catheterised. The choice of antimicrobial therapy did not change during the study period except for the replacement of sulfamethizole by pipemidine acid in 1989.

Conclusion

Nursing home doctors can collectively manage and control infections in a nursing home by using a restrictive policy on antimicrobial therapy and on the use of indwelling catheters. Infections not treated with antimicrobial agents are not included in this policy.

Samenvatting

Doel

Evaluatie van het infectiecontrolebeleid in een verpleeghuis.

Opzet

Een descriptief onderzoek van jaarverslagen van 1981-1992.

Plaats

Verpleeghuis De Bieslandhof, Delft.

Patiënten en methode

Van alle gedurende een jaargang in het verpleeghuis opgenomen patiënten werden de voorgeschreven antimicrobiële middelen verdeeld naar de plaats van de infectie geregistreerd. Urinekweken werden afgenomen wanneer het voorschrijven van een antimicrobieel middel werd overwogen en het gebruik van de verblijfcatheter werd beperkt.

Resultaten

Van 1981-1984 halveerde met het aantal patiënten met een verblijfcatheter ook het aantal dat jaarlijks herhaald met antimicrobiële middelen werd behandeld. Daarna bleef het percentage patiënten dat jaarlijks eenmalig respectievelijk herhaaldelijk antimicrobiële therapie kreeg 20 en 7 van de totale populatie. Vanaf 1985 werden per 1000 patiëntdagen 0,9 urineweginfecties en 1,1 lagere-luchtweginfecties behandeld; de overige infecties vormden een kleine minderheid. Bij niet-gecatheteriseerde verpleeghuispatiënten of vanuit het ziekenhuis (her)opgenomen patiënten was er vaker sprake van een urineweginfectie met Escherichia coli dan bij deze patiënten met een verblijfcatheter. De antimicrobiële keuze veranderde door de jaren heen niet, met uitzondering van het vervangen van sulfamethizol door pipemidinezuur in 1989.

Conclusie

Het blijkt mogelijk dat verpleeghuisartsen gezamenlijk in een verpleeghuis infectiecontrole uitvoeren, in de vorm van een restrictief antibioticum- en blaascatheterbeleid. Niet antimicrobieel behandelde infecties vallen buiten dit beleid.