Strongyloides-infecties bij voormalige krijgsgevangenen in Zuidoost-Azië in de Tweede Wereldoorlog; extra informatie door serologische diagnostiek

To analyse the efficacy of ELISA serology in patients with Strongyloides infection acquired during World War II and maintained through repeated autoinfection.

Design

Descriptive.

Setting

Laboratory of Parasitology, Faculty of Medicine, Leiden, the Netherlands.

Methods

Parasitological and clinical data on 193 ex-prisoners of war (South-east Asia) were presented previously (1990) by Verburg and De Geus. ELISA using L-3 S. ratti antigen was carried out with sera of these patients and the results were compared with those of repeated stool examinations using Baermann's method.

Results

All subjects harbouring larvae in repeated stool examinations (26) were positive in serology. In 21 out of 167 patients in whom no larvae could be demonstrated, specific antibodies were detected. Anamnestic information together with data on eosinophilia and IgE levels suggested that the majority of these subjects were actually infected. The serological prevalence of infection with Strongyloides stercoralis was 33 for those imprisoned in Burma and 4 for those who were prisoners of war in the former Netherlands East Indies.

Conclusion

In the group of subjects studied, in whom Strongyloides infection was apparently maintained through a process of autoinfection for a period of over 40 years, serology appears a sensitive and specific diagnostic tool. Larvae could be detected in no more than 26 out of 47 serologically positive subjects.

Samenvatting

Doel

Met serologisch onderzoek (ELISA) patiënten opsporen bij wie Strongyloides-infectie zich in de Tweede Wereldoorlog voordeed en zich vele jaren via een proces van herhaalde auto-infectie handhaafde.

Opzet

Descriptief onderzoek.

Plaats

Laboratorium voor Parasitologie, Rijksuniversiteit Leiden.

Methoden

Het onderzoek werd verricht bij 193 van de voormalige krijgsgevangenen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost-Azië verbleven en van wie de klinische en parasitologische gegevens in 1990 door Verburg en De Geus werden gepubliceerd. Voor het serologisch onderzoek werd een ELISA met larvaal S. ratti-antigeen gebruikt.

Resultaten

Alle deelnemers bij wie larven werden aangetoond bij herhaald faecesonderzoek (26) waren serologisch positief. Bij 21 van de 167 deelnemers bij wie geen larven werden gevonden, werden wel specifieke antistoffen aangetoond. Gegevens betreffende anamnese, eosinofilie en serum-IgE-concentratie maken aannemelijk dat de meesten van deze serologisch positieve deelnemers bij wie geen larven werden gevonden eveneens geïnfecteerd waren. De prevalentie van infectie met Strongyloides stercoralis was 33 bij hen die gevangen zaten in Birma, en 4 bij de ex-geïnterneerden uit voormalig Nederlands-Indië.

Conclusie

Bij deze groep patiënten was serologisch onderzoek een gevoelig en specifiek diagnostisch hulpmiddel. Bij slechts 26 van de 47 serologisch positief bevonden deelnemers werden bij zorgvuldig en herhaald faecesonderzoek larven gevonden.