Spirometrisch onderzoek bij patiënten met chronisch obstructief longlijden in de huisartspraktijk en in een longfunctielaboratorium even betrouwbaar, maar niet onderling uitwisselbaar

To investigate the reliability of spirometric tests performed in general practice.

Design

Comparison of two diagnostic tests.

Method

A repeated within-subject comparison of spirometric tests was performed on 388 subjects with chronic obstructive pulmonary disease (COPD) from 61 general practices and 4 laboratories. The standard was a test performed in a pulmonary function laboratory. General practitioners and practice assistants undertook a spirometry training programme at the start of the study. Within-subject differences in forced expiratory volume in 1 second and forced vital capacity (ΔFEV₁ and ΔFVC) between laboratory and general practice tests were measured as primary outcomes (practice minus laboratory value). The tests were repeated after one year. The proportion of tests with an FEV₁ difference < 5 and < 200 ml served as a quality marker.

Results

Mean ΔFEV₁ was 0.069 l (95 CI: 0.054-0.084) and ΔFVC 0.081 l (95 CI: 0.053-0.109) in the first-year evaluation, indicating consistently higher values for general practice measurements. Second-year results were similar. Laboratory and general practice FEV₁ values differed by up to 0.5 l, FVC values by up to 1.0 l. The proportion of non-reproducible tests was 16 for laboratory tests and 18 for general practice tests (p = 0.302) in the first-year evaluation, and 18 for both in the second-year evaluation (p = 1.000).

Conclusion

Relevant spirometric indices measured by trained general-practice staff were marginally (but statistically significantly) higher than those measured in pulmonary-function laboratories. Because of the limited agreement between laboratory and general-practice values, the interchangeable use of measurements from these two different locations is best avoided. As long as the practice staff receives sufficient training, the current practice of performing spirometric tests in the primary-care setting seems to be justifiable on the basis of this study.

Samenvatting

Doel

Bepalen van de betrouwbaarheid van spirometrietests zoals uitgevoerd in huisartspraktijken.

Opzet

Vergelijkend onderzoek van 2 diagnostische tests.

Methode

Herhaalde binnenpersoonvergelijking werd verricht van spirometrietests uit huisartspraktijken met als standaardmeting spirometrietests uitgevoerd in een longfunctielaboratorium. 388 patiënten met chronisch obstructieve longziekte (COPD) uit 61 huisartspraktijken werden geïncludeerd. Bij aanvang van het onderzoek volgden huisartsen en praktijkassistenten een spirometriecursus. Binnenpersoonverschillen tussen laboratorium- en huisartspraktijktests in het geforceerde expiratoire éénsecondevolume (ΔFEV₁) en de geforceerde vitale capaciteit (ΔFVC) werden berekend als primaire effectmaten (huisartspraktijk- minus laboratoriumwaarde). Na 1 jaar werden de metingen herhaald. Het percentage tests met een FEV₁-verschil < 5 en < 200 ml werd beschouwd als kwaliteitsindicator.

Resultaten

ΔFEV₁ was gemiddeld 0,069 l (95-BI: 0,054-0,084) en ΔFVC 0,081 l (95-BI: 0,053-0,109) in de eerstejaarsevaluatie. Dit duidde op consistent hogere waarden gemeten in de huisartspraktijken. Voor het tweede jaar waren de bevindingen vergelijkbaar. FEV₁-waarden uit laboratoria en huisartspraktijken verschilden onderling tot maximaal 0,5 l, FVC-waarden tot maximaal 1,0 l. Het percentage niet-reproduceerbare tests was 16 voor de laboratorium- en 18 voor de huisartspraktijktests (p = 0,302) in het eerste jaar en 18 voor beide locaties in het tweede jaar (p = 1,000).

Conclusie

Relevante spirometrische meetwaarden, door getrainde medewerkers in huisartspraktijken bepaald, waren marginaal (maar wel statistisch significant) hoger dan dezelfde waarden gemeten in een longfunctielaboratorium. Vanwege de beperkte overeenstemming tussen de spirometrietestuitslagen uit laboratoria en de huisartspraktijken kan het afwisselend gebruik van metingen uit deze verschillende locaties beter worden vermeden. De resultaten van dit onderzoek lijken een ondersteuning voor de inmiddels wijdverspreide ontwikkeling om spirometrie in eigen beheer van de huisartspraktijk uit te voeren.