Slechts tijdelijke resultaten van elektroconvulsietherapie bij therapieresistente depressie; retrospectief onderzoek

To evaluate the use and efficacy of electroconvulsive therapy (ECT) in refractory major depression according to DSM-III-R criteria, and to look for factors predicting response in the acute phase and the occurrence of relapse or recurrence after recovery.

Design

Retrospective.

Setting

University Hospital Rotterdam, the Netherlands.

Methods

Of all patients who received ECT between January 1988 and July 1993 data were collected by study of clinical records and of information by treating physicians after discharge. Every patient was visited once, or received an outpatient department appointment, to obtain informed consent, take a follow-up history and evaluate social functioning by scoring Global Assessment of Functioning and Sickness Impact Profile rating scales.

Results

35 patients received ECT. In clinical practice, the guidelines of the Netherlands Psychiatric Association were not violated; most patients had received adequate pharmacological pretreatment before the decision to start ECT was made. Two patients died in hospital (not from ECT). In the acute phase 25 of the 33 patients still alive upon discharge showed good recovery. Seven of these suffered relapse within six months. The number of patients with a return of depressive symptoms rose to 12 by the end of the first year of follow-up. Sociodemographic variables and treatment characteristics did not appear to influence the result of treatment in the acute phase, nor the occurrence of relapse or recurrence. With less intensive pre- and post-ECT drug treatment the chances of relapse were increased.

Conclusions

ECT is an effective treatment in the acute phase of a depression. Results after a longer period of follow-up are less satisfactory.

Samenvatting

Doel

Inventariseren van de indicatie ten aanzien van elektroconvulsietherapie (ECT) voor therapieresistente depressie in engere zin volgens DSM-III-R-criteria, en onderzoek doen naar de effectiviteit en eventuele predictieve kenmerken voor terugval of recidief.

Opzet

Retrospectief.

Plaats

Academisch Ziekenhuis Rotterdam-Dijkzigt, Rotterdam.

Methoden

Van alle patiënten die in de periode januari 1988-juni 1993 ECT ondergingen, werden gegevens verzameld uit de medische status en de opgevraagde informatie van behandelaars na ontslag. Elke patiënt werd eenmaal uitgenodigd of bezocht met het oog op de toestemming voor het opvragen van behandelgegevens, het afnemen van een anamnese na ontslag en het beoordelen van het sociale functioneren. Hiertoe werden de scores bepaald op de ‘Global assessment of functioning’ (GAF)- en de ‘Sickness impact profile’ (SIP)-schalen.

Resultaten

In de onderzoeksperiode ondergingen 35 patiënten ECT. De indicatiestelling bleek overeenkomstig de richtlijnen van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie. De meeste patiënten hadden een intensieve medicamenteuze voorbehandeling gehad. Tijdens opname overleden 2 patiënten (niet door ECT). In de acute fase herstelden 25 van de 33 patiënten die uiteindelijk ontslagen werden; 725 maakten binnen 6 maanden een terugval door. Het aantal patiënten met een terugval of recidief van depressieve symptomen steeg in de loop van het eerste follow-up-jaar tot 12: 7 in de eerste 6 maanden en 5 in het tweede halfjaar. Sociodemografische variabelen en behandelvariabelen hielden geen verband met het behandelresultaat in de acute fase of het optreden van een terugvalrecidief. Meer terugval vond plaats als de voorbehandeling of de nabehandeling minder intensief was.